Κων/νος Σαλαβάτης
Πτυχιούχος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας ΑΠΘ.
Κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου στις Αγγλικές και Αμερικανικές Σπουδές.
Μια από τις ταινίες που πέρασαν κάτω από το ραντάρ λόγω του Joker και του Parasite είναι το Scary Stories to Tell in the Dark του André Øvredal που βασίστηκε στην ομώνυμη παιδική σειρά βιβλίων του Alvin Schwartz. Με παραγωγό τον Guillermo Del Toro, της πλέον εμβληματικής φιγούρας στον χώρο των γκροτέσκ παραμυθιών τρόμου, αυτή η κινηματογραφική προσπάθεια ήταν από τις πολύ αναμενόμενες στον χώρο του τρόμου.
Το έτος είναι 1968, η τοποθεσία μία μικρή πόλη (Mill Valley) στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ και οι πρωταγωνιστές τέσσερα παιδιά, η Stella, ο Auggie, ο Chuck και ο Ramón. Η πλοκή αναπτύσσει ταχύτητα με το παλιό, καλό κλισέ του στοιχειωμένου σπιτιού της πόλης τους που παλιά ανήκε σε μια πλούσια οικογένεια που βοήθησε να ιδρυθεί το Mill Valley και που τα παιδιά αποφάσισαν να … επισκεφτούν το Halloween. Έχοντας ακούσει απίστευτες ιστορίες για την μικρή κόρη αυτής της οικογένειας, πέφτουν πάνω στο βιβλίο της, το οποίο η Stella παίρνει μαζί της χωρίς να το πει στους υπόλοιπους. Το βιβλίο όμως έμελλε να είναι πολύ πιο επικίνδυνο απ’ ότι θα περίμενε η μικρή Stella. Στις κενές του σελίδες γράφονται συνέχεια ιστορίες με αίμα, σαν να τις γράφει ένα αόρατο χέρι, και αυτές οι ιστορίες γίνονται πραγματικότητα μετά από λίγα λεπτά.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας θυμίζει πολύ το άρτιο αποτέλεσμα του Stranger Things, αν και εδώ μιλάμε για δύο δεκαετίες πίσω. Τα ρούχα, τα κουρέματα, οι ειδήσεις στην τηλεόραση, το drive-in, κλπ. όλα φτιάχνουν μια πολύ ωραία και νοσταλγική εικόνα των τελευταίων χρόνων των ‘60s που κάνει πολύ καλή αντίθεση με τον τρόμο που θα ζήσει αυτή η πόλη μόλις η Stella πάρει το βιβλίο. Όλες οι ιστοριούλες που θα γραφούν από το ίδιο το βιβλίο και θα γίνουν πραγματικότητα έχουν ως βάση τους την εκδίκηση που πλανάται πάνω από την ιστορία της μικρής κόρης της πλούσιας οικογενείας στην οποία ανήκε το σπίτι, της Sarah Bellows. Τα «τέρατα» της ταινίας η αλήθεια είναι πως είναι πάρα πολύ λεπτομερώς σχεδιασμένα έτσι ώστε να είναι όσο πιο αλλόκοτα και τρομακτικά γίνεται. Σ’ αυτό το κομμάτι η ταινία και η κινηματογράφηση της είναι από τις καλύτερες horror εμπειρίες. Δεν δουλεύει με jump scares και όμως σου κάνει το στομάχι κόμπο.
Και αφού έχει χτίσει μια αριστουργηματική δραματική ιστορία που πλαισιώνει τις υπόλοιπες ιστοριούλες τρόμου, ξαφνικά το τέλος είναι ανάλογο ενός αυτοκινήτου που πέφτει σε γκρεμό ενώ κινούταν με υπερβολική ταχύτητα. Ενώ σε όλη τη διάρκεια της teaseάρει ουσιαστικά ένα πολύ πιο μαύρο και καταθλιπτικό αποτέλεσμα, το τέλος της είναι εντελώς αδιάφορο και αντιστρόφως ανάλογο της έντασης που κατάφερε να δημιουργήσει. Και εδώ είναι νομίζω το που φαίνεται πως η ταινία είναι κυρίως εφηβικό horror αλλά όχι στα επίπεδα του Stranger Things. Για ένα παιδί στα 14-15 η ταινία είναι ένα πολύ όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα (ωραία χρήση των χρωμάτων και της κάμερας) συνυφασμένο με τρόμο πρώτης διαλογής. Για έναν ενήλικα είναι αυτά τα δύο χωρίς όμως τoν αποχαιρετισμό που θα περίμενε ένας λάτρης του είδους.
Η αίσθηση που μου άφησε εν τέλει η ταινία είναι πως πρόκειται για ένα πολύ ωραίο concept εφηβικού τρόμου στυλ Stranger Things, με παρόμοια δυναμική πλοκής, ωραία twists και ανεπανάληπτο χτίσιμο έντασης και σασπένς … το οποίο όμως κατέρρευσε στο τελευταίο του μισάωρο λόγω της απογοητευτικής του κατάληξης. Από το Scary Stories to Tell in the Dark κρατάω το πόσο καλά δουλεμένο ήταν σαν ταινία στην πλειοψηφία του runtime του και το πόσο ωραία με έβαλε στην πρίζα, αν και προορίζεται κυρίως για έφηβους, βασισμένο στα πιο απλά κλισέ (όπως πχ το Until Dawn στο PS4), χωρίς όμως το ίδιο να φανεί κλισέ.
Οι ειδήσεις της Κατερίνης και της Πιερίας με ένα κλικ.