«Εφυγε» ο εκδότης των εφημερίδων «Επτά» και «Πολιτεία» Κ. Παπακώστας
Το τελευταία αντίο, ήθελε η μοίρα να πούμε την πρώτη μέρα του 2019, στον εκδότη των εφημερίδων ΕΠΤΑ και Πολιτεία, Κώστα Παπακώστα.
Πλήθος κόσμου, την Τρίτη το πρωί, βρέθηκε στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής, για να αποχαιρετίσει έναν εξαίρετο οικογενειάρχη και επιχειρηματία, που με τις ιδέες και την αποφασιστικότητά του έγραψε τη δική του ιστορία στο «επιχειρείν» της Πιερίας.
Ο Κώστας, εκ των ιδρυτικών μελών της Συνεταιριστικής Τράπεζας Πιερίας και πρώτος πρόεδρος του Ιδρύματος, δημιουργός και εκδότης δύο εφημερίδων, άφησε την τελευταία του πνοή στην ΜΕΘ του Νοσοκομείου Κατερίνης, την τελευταία μέρα του 2018, σε ηλικία 55 ετών.
Τη νεκρώσιμη ακολουθία τέλεσε ο Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή συμπαραστάθηκε στο βαρύ, πένθος της οικογένειας.
«Είμαστε περήφανοι, που σε είχαμε πατέρα και για όσα μας πρόσφερες», είπε στο σύντομο αποχαιρετισμό η μεγάλη του κόρη Ασημίνα.
Εκ μέρους των εργαζομένων, τον επικήδειο εκφώνησε, ο διευθυντής των εφημερίδων Βαγγέλης Ζαμαντζάς, αναφέροντας:
«Αφεντικό,
Μετά από 14 χρόνια, έρχεται η οδυνηρή στιγμή να σ’ αποχαιρετίσω… Όχι επειδή αποχωρώ από την εταιρεία (εξάλλου σε ανύποπτη στιγμή πριν χρόνια, σου είχα πει πως εγώ θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα), αλλά επειδή εσύ (για πρώτη φορά στα 14 χρόνια) δεν κράτησες την υπόσχεση σου, να επιστρέψεις δυνατός στο γραφείο σου, εκεί από όπου με οξύνοια και δυναμισμό σαν πραγματικός καπετάνιος, φρόντιζες την εταιρεία που δημιούργησες.
Είναι η οδυνηρή στιγμή, που πρέπει να αποχαιρετίσω όχι μόνο το αφεντικό, αλλά κυρίως τον συνεργάτη, τον δάσκαλο, τον γενναίο άνθρωπο και φίλο.
14 χρόνια δίπλα σου, για μένα (για όλους μας δηλαδή) ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Θεωρώ ότι σε γνώρισα και με γνώρισες καλά. Φεύγεις, αλλά στην καρδιά μου, θα μείνουν χαραγμένα για πάντα, τα ατελείωτα ξενύχτια στα πρώτα βήματα της ΕΠΤΑ, εκεί στο γραφείο σου, στο πατάρι.
Τα έξι παιδιά σου αφεντικό, η Ασημίνα, ο Δημήτρης, η Έλενα, η Συνεταιριστική Τράπεζα Πιερίας, η ΕΠΤΑ και η Πολιτεία, είμαι βέβαιος πως από εκεί ψηλά θα τα βλέπεις να προοδεύουν, ικανοποιημένος. Και αυτά όμως θα είναι περήφανα για τον πατέρα τους!
Θα μου επιτρέψεις αφεντικό, να σταθώ στα μεγάλα μαθήματα που έδωσες με τη στάση σου, σε όλους εμάς, μέσα από τις περιπέτειες της ζωής σου.
Σε λοιδόρησαν, σε σπίλωσαν, σε σταύρωσαν ηθικά και προσωπικά, κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Μόνο το προπατορικό αμάρτημα δεν σου φόρτωσαν! Κι όμως! Εσύ δεν κρύφτηκες, δεν έφυγες! Πάντα ήσουν παρών, αναλαμβάνοντας ως σπουδαίος άνθρωπος το μερίδιο των ευθυνών σου. Με τη βοήθεια των λίγων φίλων που σου είχαν απομείνει (γιατί οι πολλοί στα δύσκολα σε εγκατέλειψαν), βγήκες νικητής και δικαιωμένος! Και στον πρώτο που «έτρεξες» ήταν στον πατέρα σου, πάνω στον τάφο του, για να του πεις τα νέα, θέλοντας να αποτινάξεις από πάνω σου ένα βάρος που άδικα σε κατέτρωγε…
Το δεύτερο και μεγαλύτερο μάθημα όμως, μάς το έδωσες τα χρόνια κατά τα οποία η υγεία σου κλονίστηκε… Καθηλώθηκες σε αμαξίδιο (εγώ ξέρω τι σήμαινε αυτό για την περηφάνιά σου), υποβλήθηκες σε δύσκολες θεραπείες, πάλεψες με το θηρίο του θανάτου, μα κάτω δεν το έβαλες. Έπρεπε να προσπαθήσει πολύ, ακόμη και αυτός ο ίδιος ο θάνατος για να σε νικήσει!
Όλα αυτά τα χρόνια, έλεγες «δόξα τω Θεώ» που σου έδωσε την ευκαιρία να δεις την Ασημίνα να προοδεύει στην νομική επιστήμη, τον Δημήτρη πρώτο να μπαίνει στη Σχολή και πρώτο να αποφοιτά, την Έλενα να περνά στο Πανεπιστήμιο και να είναι λίγα βήματα πριν το πτυχίο του αρχιτέκτονα. Για όλα αυτά δόξαζες τον Θεό καθημερινά!
Όμως αφεντικό, παρά του κόσμου τις ατυχίες και τις δοκιμασίες (που δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να αντέξουν) υπήρξες και πολύ τυχερός!
Ήσουν τυχερός γιατί είχες μια μητέρα και μια αδελφή που σε νοιάζονταν πραγματικά και από το πρώτο λεπτό του φευγιού σου, νιώθουν την απουσία σου!
Υπήρξες ευλογημένος αφεντικό, γιατί είχες δίπλα σου μια σύντροφο που σε αγάπησε με όλη την δύναμη της ψυχής της, όχι στα λόγια, αλλά με πράξεις! Η Πόλυ σου στάθηκε ακούραστα μέχρι την τελευταία σου πνοή, χωρίς να ξεχάσει στιγμή πως παράλληλα είναι μητέρα και εκπαιδευτικός.
Αφεντικό, ο Χρήστος, ο Λέντη, η Ανθούλα, η Σοφία, ο Στέλιος και εγώ, σου λέμε το στερνό αντίο και σου ζητάμε να μας προσέχεις από εκεί ψηλά και να δείχνεις κατανόηση ακόμη και για τα λάθη μας.
Θα προσευχόμαστε για σένα και δεν θα υπάρξει μέρα που δεν θα σε μνημονεύσουμε. Σου υποσχόμαστε αφεντικό ότι θα προσπαθήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας, να διατηρήσουμε ό,τι με κόπο εσύ δημιούργησες.
Καλό ταξίδι Boss»
