Μενού Κλείσιμο

Με αφορμή το περιστατικό κακοποίησης σκύλου στα Πιέρια. Κι όμως ζουν ανάμεσά μας… – Άρθρο της Αντωνίας Νατσιοπούλου

 Τις τελευταίες μέρες η περιοχή μας συζητήθηκε έντονα σε όλα τα μέσα εξαιτίας ενός περιστατικού που ξάφνιασε πολλούς έλληνες για την σκληρότητα που απέπνεε. «Ηρωίδα» μία σκυλίτσα που βρέθηκε δεμένη από περιπατητή σε απόμερο σημείο στα Πιέρια, στην θέση Μπάρες, με νάιλον σχοινί, αποστεωμένη και με εκτίμηση πως βρισκόταν εκεί τουλάχιστον 15 ημέρες. Τα σενάρια που διατυπώθηκαν ήταν αρκετά με κυρίαρχο αυτό της εγκατάλειψης από κυνηγό. 

 

Ο Πρόεδρος του Κυνηγετικού Συλλόγου, Τόλης Πλατής, είπε πως θεωρεί πιο πιθανό το σενάριο να ήταν πρόχειρη θηλιά για παράνομη παγίδευση θηράματος, κάτι που αποτελεί συχνό φαινόμενο.  Αν, όμως, αυτό έγινε από ανθρώπινο χέρι, συμπληρώνει, και δεν ήταν πρόχειρη παγίδα, η πρόθεση ήταν ο σκύλος να μην μπορεί να δαγκώσει το σχοινί για να το κόψει. Και αυτό είναι καθαρός σαδισμός. “Δεν θέλω να πιστέψω αυτή την εκδοχή. Στην Κατερίνη έχουμε 1260 μέλη και έχουμε κάνει μεγάλη εκστρατεία για να σημανθούν όλοι οι σκύλοι των μελών μας ζητώντας ειδικές προσφορές από κτηνιάτρους. Τελευταία σημάνθηκαν άλλοι 300 σκύλοι. Δυστυχώς δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε όλους. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και πλέον οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε γιλέκα προστασίας από ανθρακόνημα για τους σκύλους μας και το 80% των κυνηγών με σκύλους έχει  φορητές συσκευές ανάγνωσης gps ακτίνας περίπου 30 χιλιομέτρων. Δεν εγκαταλείπουμε τους σκύλους μας και θέλουμε να συλλαμβάνονται όσοι παρανομούν”

“Το πρόβλημα με την παράνομη θήρα και τις παγίδες κάθε μορφής είναι πολύ μεγάλο, ειδικά τα τελευταία χρόνια”, συνεχίζει. “Θύματα της οποιασδήποτε παγίδας δεν είναι μόνο άγρια ζώα, τα οποία πεθαίνουν μαρτυρικά, αλλά και κυνηγετικοί σκύλοι.  Γι αυτό προμηθευτήκαμε έξι κάμερες με αυτονομία αρκετών μηνών και παρακαλούμε όταν κάποιος εντοπίζει παγίδες σε δασική περιοχή να ενημερώνει την θηροφυλακή και να αποφεύγει τις δημοσιεύσεις. Καταλαβαίνω πως η πρόθεσή τους είναι καλή και το σοκ μεγάλο και ότι θέλουν να μοιραστούν την εμπειρία τους, αλλά μόνο έτσι θα μπορεί να στηθεί κάμερα και κλιμάκιο παρακολούθησης και να γίνουν οι συλλήψεις.

Την αύξηση των κρουσμάτων επιβεβαιώνει  και ο θηροφύλακας Δημήτρης Χρυσόπουλος: “Την τελευταία δεκαετία έχουμε τρομακτική αύξηση στην παράνομη θήρα με παγίδες κάθε μορφής. Είναι σημαντικό να πω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που βάζουν τέτοιες παγίδες δεν είναι δηλωμένοι κυνηγοί. Στην Βέροια πρόσφατα βρήκαμε τριάντα συρματοθηλιές. Είναι πολύ σημαντικό να μας ενημερώνουν για να προσερχόμαστε στο σημείο όταν βρίσκουν θηλιές ώστε να μπορούμε να παρακολουθήσουμε και να κάνουμε συλλήψεις. Οι καταδικαστικές αποφάσεις αγγίζουν το 90% των συλλήψεων και επιβεβαιώνουν πως το σύστημα δουλεύει”.

Την πραγματική ιστορία της γλυκιάς σκυλίτσας δεν θα την μάθουμε ποτέ. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να της βρούμε μία οικογένεια για να βρει καταφύγιο μετά την ανάρρωσή της και να ξαναπιστέψει στον άνθρωπο. Η σκυλίτσα είναι νεαρής ηλικίας, σχεδόν ενάμιση έτους, φιλοξενείται στο κτηνιατρείο του κ. Τζέγκα και η κατάστασή της βελτιώνεται καθημερινά.

 

-Τί κάνω όταν βρίσκω παράνομη θηλιά στην βόλτα μου στο βουνό;

Δεν την πειράζω και ενημερώνω την Θηροφυλακή

-Τί κάνω όταν βρίσκω ζώο παγιδευμένο στο βουνό;

Ενημερώνω τον Δήμο και την Θηροφυλακή

 

Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως φέρουμε ευθύνη για όσα επιτρέπουμε να γίνονται γύρω μας. Ο σαδισμός δεν είναι χαρακτηριστικό μόνον των κατά συρροή δολοφόνων και εγκληματιών. Εκφράζεται γύρω μας από απλούς ανθρώπους που βλέπουμε κάθε μέρα και έχουν βίαιες αντιδράσεις ή κάνουν bullying. Ας είμαστε προσεκτικοί για να διακρίνουμε τις συμπεριφορές που αποκαλύπτουν τον πυρήνα του σαδισμού, όπως τον εκφράζει ο Έριχ Φρομ: Κοινό χαρακτηριστικό σε όλες τις εκφράσεις του σαδισμού είναι το πάθος να έχει κανείς απόλυτο και απεριόριστο έλεγχο πάνω σε οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα, είτε ζώο, είτε παιδί, είτε άντρα, είτε γυναίκα. Και ας θυμόμαστε πως ο σαδισμός δεν προκύπτει ξαφνικά σαν μεταδοτική ασθένεια, αλλά έχει τις ρίζες του σε μία παιδική ηλικία που κραύγαζε να ξεφύγει από μία απελπιστική και τρομακτική κατάσταση. Ούτε γεννιόμαστε με το γονίδιο της σκληρότητας και της αναλγησίας. Η στάση αυτή αναπτύσσεται σαν συνέπεια του περιβάλλοντος και της κοινωνίας.

Δεν μπορείς να δημιουργείς ένα τέρας και μετά να το καταδικάζεις.

Όταν κοιτάζω στον καθρέφτη δεν βλέπω εμένα. Βλέπω όλους εσάς που με φτιάξατε.

(Could You Ever Live Without? Ποιητική Συλλογή του David Jones)

 

Το 1905 ο Φρόυντ δήλωνε ότι οι κλινικοί γιατροί εξέταζαν με ιδιαίτερη προσοχή παιδιά που έδειχναν σκληρότητα απέναντι στα ζώα. Σήμερα, αναδεικνύονται όλο και περισσότερα στοιχεία ότι η παιδική βιαιότητα απέναντι στα ζώα είναι συχνά ένα σημάδι πως κάτι πάει λάθος, και αποτελεί προειδοποίηση μελλοντικών βίαιων πράξεων ενάντια σε ανθρώπους. Με την σωστή καθοδήγηση και καλλιέργεια από ενηλίκους, τα παιδιά μπορούν να διδαχθούν την ευαισθησία απέναντι σε άλλα πλάσματα. Χωρίς όμως επέμβαση και θετική διαπαιδαγώγηση, μπορεί να παγιδευτούν σε μια διαρκή διαιώνιση αυτής της βίαιης συμπεριφοράς. Η βία – άσχετα αν το θύμα έχει δύο ή τέσσερα πόδια, φτερά, ή πτερύγια – παραμένει βία.

Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι η κακοποίηση ζώων δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα μιας ρωγμής στην προσωπικότητα ενός ατόμου, αλλά και σύμπτωμα μιας βαθιά διαταραγμένης οικογένειας. Εξάλλου, η αμερικανική ψυχιατρική ένωση θεωρεί τη σκληρότητα απέναντι στα ζώα ένα από τα διαγνωστικά κριτήρια των διαταραχών συμπεριφοράς.

Οι δράστες βίαιων πράξεων ενάντια στα ζώα είναι κυρίως αγόρια στην εφηβεία, που προέρχονται από όλα τα εθνικά και κοινωνικοοικονομικά στρώματα αδιακρίτως. Πολλοί απ’ αυτούς απλώς απεικονίζουν τη βία που βλέπουν ή στην οποία υπόκεινται στο σπίτι. Πολλές μελέτες παρουσιάζουν ότι τα παιδιά που είναι βίαια απέναντι στα ζώα, είναι τα ίδια θύματα κακοποίησης.

Τα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους να εκφράζουν τον θυμό τους ή την απογοήτευσή τους με βίαιη συμπεριφορά, συχνά μπαίνουν στη διαδικασία να κάνουν το ίδιο, ξεσπώντας πάντα στα πιο αδύναμα μέλη – ένα βρέφος στην οικογένεια ή ένα ζώο.

Για να το πούμε με απλά λόγια: «Ο βασανισμός ενός ζώου είναι ένας τρόπος για κάποιον άνθρωπο να βρει τη δύναμη, τη χαρά ή την εκπλήρωση βασανίζοντας ένα θύμα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.»

Αλλά ισχύει και το: «Ο βιασμός είναι ένας τρόπος για κάποιον άνθρωπο να βρει τη δύναμη, τη χαρά ή την εκπλήρωση βασανίζοντας ένα θύμα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.»

Όπως επίσης και το: «Η κακοποίηση ενός παιδιού είναι ένας τρόπος για κάποιον άνθρωπο να βρει τη δύναμη, τη χαρά ή την εκπλήρωση βασανίζοντας ένα θύμα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.»

Βλέπετε; Δεν υπάρχει καμία διαφορά.

Η γραμμή που διαχωρίζει την κακομεταχείριση ενός ζώου από την κακομεταχείριση ενός ανθρώπου είναι πάρα πολύ λεπτή, και περνιέται πολύ πιο εύκολα από ότι πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι άνθρωποι κακοποιούν τα ζώα για τον ίδιο λόγο που κακοποιούν τους ανθρώπους. Μερικοί ίσως σταματήσουν στα ζώα, αλλά έχει ήδη αποδειχθεί ότι στις περισσότερες περιπτώσεις προχωρούν στην κακομεταχείριση ανθρώπων.

 

Παραμελημένα/κακοποιημένα ζώα, παραμελημένα/κακοποιημένα παιδιά…

Υπολογίζεται ότι το 88% των ζώων που ζουν σε οικογένειες με βίαιη συμπεριφορά στο σπίτι κακοποιούνται ή δολοφονούνται. Από όλες τις γυναίκες στην Αμερική που απευθύνονται σε καταφύγια για να ξεφύγουν από έναν σύζυγο που τις κακοποιεί, το 57% είχε κατοικίδιο που δολοφονήθηκε από τον σύζυγο. Η παραμέληση των κατοικιδίων, πολλές φορές είναι σημείο ενδεικτικό της αδιάφορης συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά της οικογένειας.

Ήδη, υπάλληλοι αρμόδιων υπηρεσιών στην Αμερική και στην Αγγλία εκπαιδεύονται να αναγνωρίζουν τα σημάδια παραμέλησης ανηλίκων ή οικογενειακής βίας παρατηρώντας τα σκεύη φαγητού και νερού των κατοικιδίων κ.ά. Οι κτηνίατροι μαθαίνουν να ψάχνουν για σημάδια προειδοποίησης κακοποίησης στα ζώα. Η θέση της αμερικανικής κτηνιατρικής ένωσης είναι: «Το AVMA αναγνωρίζει ότι οι κτηνίατροι έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν τις περιπτώσεις κακοποίησης και παραμέλησης των κατοικιδίων, όπως αυτά καθορίζονται από τον νόμο ή τις τοπικές διατάξεις. Όταν παρατηρηθούν τέτοιες περιπτώσεις, το θεωρεί ευθύνη του κτηνιάτρου να τις αναφέρει στις αρμόδιες αρχές. Τέτοιες καταγγελίες αποδεικνύονται απαραίτητες για την προστασία της υγείας και της ευημερίας ζώων και ανθρώπων πολύ συχνά.»

Η σκληρότητα απέναντι στα ζώα είναι έγκλημα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Είναι επίσης ένα σύμπτωμα διαταραγμένης προσωπικότητας ή οικογενειακού περιβάλλοντος, και αποτελεί προάγγελο και άλλης προβληματικής ή εγκληματικής συμπεριφοράς. Όλο και αυξανόμενος αριθμός δικαστικών αναγνωρίζει ότι η έγκαιρη παρέμβαση μπορεί να αποδειχθεί πολύ αποτελεσματική στην αντιμετώπιση αργότερα άλλων εγκλημάτων. Οι περιπτώσεις σοβαρής ή επαναλαμβανόμενης βίας κατά των ζώων απαιτούν παραδειγματική τιμωρία, καθώς επίσης και ψυχιατρική θεραπεία του δράστη. Ιδανικά τέτοια θεραπεία πρέπει να γίνει σε ολόκληρη την οικογένεια, και όχι μόνο στον δράστη.

Κατά την τελευταία εικοσαετία διεθνώς οι κοινωνιολόγοι, αλλά και τα σώματα επιβολής νόμου, έχουν αρχίσει να μελετούν λεπτομερώς τις ρίζες της βίας, και να βρίσκουν σύνδεση ανάμεσα στην κακοποίηση των ζώων με την επιθετικότητα απέναντι στα παιδιά και τον/την σύζυγο. Ανώτερα στρώματα των σωμάτων επιβολής νόμου, εισαγγελείς και φορείς παροχής υπηρεσιών σε θύματα, συνεργάζονται με σωματεία προστασίας ζώων για να προστατεύσουν τους αδύναμους στις κοινότητές τους..

Σύμφωνα με μια μελέτη του 1997 (Οργανισμός για την Πρόληψη της Βίας απέναντι στα Ζώα της Μασσαχουσέτης) και του Πανεπιστημίου Northeastern, αυτοί που κακοποιούν ζώα είναι πέντε φορές πιθανότερο να διαπράξουν βίαια εγκλήματα ενάντια σε ανθρώπους και τέσσερις φορές πιθανότερο να διαπράξουν καταπατήσεις ιδιοκτησίας από εκείνους που δεν έχουν ιστορικό βίας απέναντι σε ζώα.

Ερευνητές ψυχολόγοι, το FBI (το οποίο έχει αναγνωρίσει τη σύνδεση από τη δεκαετία του ’70, όταν αναλύοντας τη ζωή και το παρελθόν των καθ’ έξιν δολοφόνων διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι είχαν σκοτώσει ή είχαν βασανίσει ζώα ως παιδιά) και άλλες υπηρεσίες με διάφορες μελέτες έχουν αποδείξει ότι υπάρχει μοτίβο κακοποίησης ζώων σε δράστες των πιο κοινών μορφών βίας, συμπεριλαμβανομένης της κακοποίησης παιδιών, συζύγων, ή ανθρώπων τρίτης ηλικίας. Πέρα από τους διάσημους κατά συρροή δολοφόνους, αποδείχθηκε, επίσης, ότι πέντε στους έξι μαθητές που ξέσπασαν σε πυροβολισμούς στα σχολεία τους το 1999 είχαν επιδείξει συμπεριφορές κακοποίησης απέναντι σε ζώα στην παιδική τους ηλικία.

Ο Κίνκελ, ετών 15, μπήκε σύμφωνα με ισχυρισμούς στην καντίνα του γυμνασίου του και άρχισε να πυροβολεί τους συμμαθητές του, έτσι απλά. Δύο σκοτώθηκαν και 22 άλλοι τραυματίστηκαν, οι τέσσερις από αυτούς σοβαρά. Αργότερα την ίδια μέρα, η αστυνομία βρήκε τους γονείς του δολοφονημένους στο σπίτι τους. Αναφέρθηκε από την οικογένεια και φίλους ότι ο Κίνκελ είχε ιστορικό βίας απέναντι σε ζώα και συχνά καυχιόταν για βασανισμούς και δολοφονίες σκυλιών και γατιών.

Ο Μίτσελ Τζόνσον, ετών 13 και ο Άντριου Γκόλντεν, ετών 11, πυροβόλησαν και σκότωσαν τέσσερις μαθητές και έναν δάσκαλο στο σχολείο τους. Ένας μαθητής είπε ότι ο Άντριου πυροβολούσε σκυλιά «όλη την ώρα με ένα 22άρι». Ο Λούκ Γούντηαμ, ετών 16, μαχαίρωσε τη μητέρα του μέχρι θανάτου, και μετά πήγε στο γυμνάσιό του όπου πυροβόλησε και σκότωσε δύο συμμαθητές και τραυμάτισε άλλους επτά. Πριν από τις δολοφονίες, ο Γούντηαμ έγραφε στο ημερολόγιό του, ότι αυτός και ένας φίλος του χτύπησαν, βασάνισαν και έκαψαν τον σκύλο του μέχρι που τον σκότωσαν. Υπάρχει μια φρικιαστική ακολουθία δολοφόνων, βιαστών, και κακοποιών που έκαναν «εξάσκηση» σε ζώα όταν ήταν παιδιά.

 

Τι μπορούμε να κάνουμε;

-Να επεμβαίνουμε και να καταγγέλλουμε.

-Να μην προσπερνάμε με συμπάθεια και ανοχή περιπτώσεις παιδιών που κακοποιούν ζώα. Όταν ένα παιδί κακοποιεί ζώα, φωνάζει βοήθεια σε κάποιον.

-Να ενημερωθούμε και να συμμετέχουμε. Αν ακούμε ένα ζώο ή ένα παιδί να υποφέρει επειδή κακοποιείται στο διπλανό μας σπίτι, να επεμβαίνουμε. Αν κάνουμε τα στραβά μάτια γινόμαστε οι ίδιοι έμμεσοι θύτες.

Κοιτάξτε, ακούστε, μιλήστε!

 

Οι ειδήσεις της Κατερίνης και της Πιερίας με ένα κλικ.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ