Αρχαίο Θέατρο Δίου – 51ο Φεστιβάλ Ολύμπου
Κυριακή 24 Ιουλίου
«Ηλέκτρα» του Ευριπίδη
Έναρξη παραστάσεων: 21:30
Την ανατρεπτική Ηλέκτρα του Ευριπίδη παρουσιάζουν το καλοκαίρι 2022 οι Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα σε περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα, με την Μαρία Κίτσου και τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο στους ρόλους της Ηλέκτρας και του Ορέστη αντίστοιχα. Στον ρόλο του Παιδαγωγού ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
Η Ηλέκτρα του Ευριπίδη είναι ένα πρωτοποριακό και αμφιλεγόμενο έργο, γέννημα μιας εποχής όπου όλες οι βεβαιότητες έχουν γίνει αβεβαιότητες. Ο ποιητής δεν διστάζει να παρουσιάσει επί σκηνής τη δική του εκδοχή του μύθου, με τους ήρωές του σε έναν κόσμο ρεαλιστικής καθημερινότητας να θέτουν επιτακτικά ζητήματα πάνω στις έννοιες της εκδίκησης, της δικαιοσύνης, της ηθικής σύγκρουσης, του πάθους. Μια noir εκδοχή του μύθου, μια τραγωδία εκδίκησης αλλά ταυτόχρονα ένα έργο βαθιά, συγκλονιστικά ανθρώπινο. Όταν η Ηλέκτρα παρουσιάζεται το 413 π.Χ. η Αθήνα είναι κλονισμένη από τον μακρόχρονο Πόλεμο· σε λίγους μήνες θα έρθει και η οδυνηρή και ταπεινωτική ήττα στη Σικελική Εκστρατεία. Η Ηλέκτρα του Ευριπίδη, πρόδρομος των μεγάλων κειμένων του ελισαβετιανού θεάτρου και απαρχή του ψυχολογικού θεάτρου, βρίσκεται σε ένα επισφαλές σημείο σύγκλισης: εκεί που θεοί και άνθρωποι πρέπει να αναθεωρήσουν τον κόσμο τους σε μια εποχή αμφιβολίας και απομυθοποίησης. Η Ηλέκτρα ζει στο περιθώριο της πόλης και της ζωής, σε έναν ταπεινωτικό γάμο που της επέβαλαν. Ο Ορέστης, επικηρυγμένος από το Παλάτι, έρχεται για να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και τα δεινά του ίδιου και της αδελφής του, οδηγημένος από τον χρησμό του Απόλλωνα. Τα δύο αδέλφια βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για να αποκαταστήσουν την τάξη και να αποδώσουν, όπως πιστεύουν, δικαιοσύνη. Η σκοτεινή προσμονή της εκδίκησης και το χρέος που οδηγεί στη μητροκτονία θα γεννήσουν τη φρίκη και όχι τη λύτρωση. Για πρώτη φορά στον Ευριπίδη, ο φόνος διερευνάται σε σχέση με τις ψυχολογικές του συνέπειες. Η αναμέτρηση με το παράδοξο της ύπαρξης, τα θυελλώδη συναισθήματα, η ανατομία του ψυχισμού των ηρώων και τα καίρια και διαχρονικά διλήμματα καθιστούν την Ηλέκτρα έργο μοναδικά ανατρεπτικό και σύγχρονο.
Πρωταγωνιστούν: (με σειρά εμφάνισης)
Γεωργός: Γιώργος Δεπάστας
Ηλέκτρα: Μαρία Κίτσου
Ορέστης: Δημήτρης Γκοτσόπουλος
Πυλάδης: Σπύρος Κυριαζόπουλος
Γέροντας: Γιώργος Κωνσταντίνου
Άγγελος: Νίκος Λεκάκης
Κλυταιμνήστρα: Ιωάννα Μαυρέα
Διόσκουροι: Ιάσονας Παπαματθαίου – Αντώνης Σταμόπουλος
Χορός: (αλφαβητικά)
Φανή Αποστολίδου – Κορίνα Θεοδωρίδου – Πίνα Κούλογλου – Άννα Κωνσταντίνου – Γωγώ Παπαϊωάννου – Βάσια Χρήστου
Δημήτρης Γκοτσόπουλος
Συνέντευξη: Ηρώ Τζημίκα
«Ηλέκτρα», λοιπόν στα πλαίσια του 51ο Φεστιβάλ Ολύμπου. Ξεκινάμε πάντα με το να μας πεις λίγα λόγια για την παράσταση…
Έχω παίξει μία φορά στο συγκεκριμένο θέατρο στον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη το 2014 με την Λυδία Κονιόρδου και να σου πω ότι το λατρεύω, είναι μαγικό το μέρος εκεί. Είναι κάτω από τον Όλυμπο, είναι υπέροχο! Και φυσικά την επόμενη μέρα ανέβηκα στον Μύτικα! Όσον αφορά την παράσταση, μπορώ να πω ότι η παράσταση στέκεται με απόλυτο σεβασμό πάνω στο κείμενο και αυτή η παράσταση είναι για τον κόσμο, με την έννοια ότι είναι για όλον τον κόσμο. Έχει μια σπουδαία μετάφραση από έναν σημαντικό σύγχρονο ποιητή τον Στρατή Πασχάλη. Έχει σεβαστεί το αρχαίο πρωτότυπο και ακούγεται η δυναμική και η δόνηση του λόγου. Το αρχαίο δράμα, η αρχαία τραγωδία, είναι κυρίως άσκηση λόγου, δυναμική και μουσικότητα. Κι αυτό το καταλαβαίνεις γιατί οι έννοιες κι η σημαντική των ιδεών ακούγεται μέσα στο λόγο και τη χρήση της γλώσσας. Έχουμε δουλέψει πολύ το λόγο σε αυτή την παράσταση με τη σκηνοθεσία του Γιώργου Λύρα. Είναι μία παράσταση η οποία σε μεταφέρει σε ένα άχρονο τοπίο και βλέπεις το τέλος μίας παλιάς εποχής και την αρχή μιας καινούργιας που τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια. Το σημαντικό είναι ότι σε αυτή την παράσταση ο θεατής δεν θα βγει ο ίδιος από το θέατρο. Σίγουρα κάτι θα έχει αλλάξει μέσα του και μπορώ να στο πω με βεβαιότητα! Θεοί και θνητοί θα παραμείνουν μετέωροι, η κάθαρση δεν θα έρθει και θα δούμε ότι κι οι δύο κόσμοι, έχουν μελανά σημεία. Αυτό θα μας βάλει σε μία διαδικασία να σκεφτούμε ότι μόνο όταν παραδεχτούμε την ατέλειά μας, ίσως να έχουμε κάποια προοπτική σε αυτόν τον κόσμο. Η Ηλέκτρα με τον Ορέστη έχουν μία βασική διαφορά. Ο Ορέστης είναι ο πρώτος ανθρώπινος αντι-ήρωας, θα έλεγα μέσα στο έργο του Ευριπίδη, ενώ η Ηλέκτρα ανήκει στην κατηγορία της του συναισθήματος που πάει κατευθείαν σε αυτό κι αυτό είναι η εκδίκηση.
Με ποια κριτήρια διαλέγεις να πεις το «ναι» σε έναν ρόλο;
Δεν έχω μέσα μου κάποιο συγκεκριμένο διάγραμμα ή κάποια στρατηγική. Με ενδιαφέρει όμως πολύ, το πώς «μπαίνει» και το πώς «βγαίνει» ένας χαρακτήρας μέσα στη σκηνή κι αν έχει αυτό που λέμε, μεγάλη μετατόπιση. Θέλω να παίξω την πορεία και τη διαδρομή του. Όχι τόσο την αρχή και το τέλος. Με ενδιαφέρουν οι αντιθέσεις. Όπως για παράδειγμα να κάνω τον αλκοολικό, τον ναρκομανή.
Να πάρεις δηλαδή και κάτι που είναι κόντρα σε εσένα;
Όχι ακριβώς… Μέσα μας τα έχουμε όλα. Δηλαδή εγώ δεν είμαι ο Λάμπρος Σεβαστός στις Άγριες Μέλισσες, απλώς έδωσα τη φωτεινή πλευρά που πιστεύω ότι έχω στον ρόλο. Το υπερθεμάτισα και έχτισα τον ρόλο. Με τη συγκεκριμένη σωματοδομή, τη συγκεκριμένη φωνή, το βλέμμα. Αλλά αυτά είναι κάτι από εμένα. Έχω πολλά σκοτάδια όπως όλοι μας, πολλές αμφιβολίες. Ουσιαστικά αυτό που κάνω μέσα από τη δουλειά μου, είναι να προσπαθώ, μέσα από την επαφή μου με μεγάλα κείμενα και τους ωραία δουλεμένους ρόλους, να ανακαλύψω μέχρι που απλώνεται το μέσα μου και το έξω μου. Και το δικό μου και του κόσμου. Κάνουμε τέχνη, αλλά θα αφήσει και στον κόσμο έναν προβληματισμό; Θα σε πάω μόνος μου στις «Άγριες Μέλισσες» και στις σκηνές που γυρίσαμε με τα τυφλά παιδιά. Αυτό μου έδωσε τρομερή δύναμη. Το να τα βλέπω να χαμογελάνε, να θέλουν να συμμετέχουν σε κάτι το οποίο τους ήταν τελείως ξένο. Όταν πέσαν τα φώτα λήψης πάνω τους κι άρχισαν τα μάτια τους να κλαίνε και να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, εκείνη τη στιγμή, ως Δημήτρης, μετατοπίστηκα και συγκινήθηκα. Εκεί ταυτίστηκα 100% και με το ρόλο!
«Άγριες Μέλισσες», λοιπόν. Με πιο πολύ γρήγορη σου απάντηση, θα ήθελα να ξέρω τι σημαίνει για εσένα αυτή η σειρά…
Η ζωή σου δίνει αυτό για το οποίο είσαι έτοιμος. Αν είσαι έτοιμος να επικοινωνήσεις πολύ μεγάλα πράγματα με τον κόσμο και να τα μοιραστείς, θα στο δώσει. Εμένα αυτό μου έδωσε. Μου έδωσε την ευκαιρία να με μοιραστώ και να μοιραστώ την αγάπη του κόσμου. Σε κάποιους μπορεί να έδωσε άλλα πράγματα. Αλλά η προσωπική μου ανάγκη του να νιώσω ότι δεν είμαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο, εκπληρώθηκε. Ότι έχω τα ίδια άγχη, τις ίδιες αγάπες, τις ίδιες ταυτίσεις.
Θεωρώ ότι αυτή η σειρά ήταν ένα κομβικό σημείο και ήθελαν να ταυτιστούν… Υπήρξε ένα σωστό timing.
Ήταν ένα αδιανόητο timing! Δεν ήταν τύχη, το λέω «συγχρονικότητα». Σαν να ευθυγραμμίζονται, κάπως, τα άστρα. Έγινε ένα υπέροχο casting, με κάποιους πυρήνες, με κάποιους ήλιους, όπως το λέω εγώ. Αυτός που το ευθυγράμμισε αυτό κι έφερε κοντά αυτούς τους διάσπαρτους αστέρες, ήταν ο σκηνοθέτης και μετά το πώς οι ηθοποιοί κάναμε πίσω το εγώ μας και είπαμε πάμε να δουλέψουμε έτσι όπως έχουμε μάθει από τη δραματική σχολή. Είχα ρωτήσει τη Μαρία Κίτσου «πώς έχει μάθει να δουλεύεις;». Μου λέει έχω μάθει με το να μοιράζομαι και να κάνω πρόβα στο σπίτι και να μην αρέσκομαι στη στιγμή και στο ό,τι γίνει. Το ίδιο έκανα και με το Γιώργο Γάλλο και τη Χριστίνα Χειλά-Φαμέλλη και τυχαία το άκουσα ο σκηνοθέτης ότι κάναμε πρόβα στο σπίτι και είπε ότι θέλει να έρθει κι αυτός. Οπότε όλοι συντελέσαμε στο να «φτιαχτεί» ένα έφορο έδαφος για να καρποφορήσουν πράγματα. Έτσι γίνεται. «Συγχρονικότητα» και καλή διάθεση ώστε να γίνει σωστή δουλειά. Εκεί υπάρχει αλήθεια κι εκείνη τη στιγμή μπροστά στην αλήθεια, όλα τα τείχη καταρρέουν. Αυτό έγινε με τις «Άγριες Μέλισσες» και το ελληνικό κοινό. Δεν είχε αντιστάσεις ο κόσμος στο να το αγκαλιάσει.
Λίγο πριν το τέλος της συζήτησής μας, να αναφερθούμε λίγο σε όλο αυτό το οποίο βιώσαμε τα τελευταία χρόνια. Θα ήθελα τη σκέψη σου πάνω σε αυτό, γιατί είναι και το πρώτο καλοκαίρι χωρίς περιορισμούς για τις συναυλίες και τα θέατρα. Τι πιστεύεις ότι έρχεται;
Θα σου πω ότι κι εμείς με αυτή την παράσταση ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ εξαιτίας ατόμων που κόλλησαν κορονοϊό και ακυρώθηκαν παραστάσεις. Το ζούμε στο πετσί μας και είναι πολύ ψυχοφθόρο να ακυρώνονται παραστάσεις. Θα συνιστούσα σε όλο τον κόσμο να φοράει μάσκα. Πρέπει γιατί αυτή τη στιγμή ο κορονοϊός καλπάζει. Όχι μόνο επειδή μπορεί να έχεις ευπαθείς ομάδες μέσα στο σπίτι σου, αλλά επίσης να μην χάσεις και μέρες από το καλοκαίρι σου. Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Εμείς δεν ζήσαμε πόλεμο, δεν ζήσαμε ελονοσία, ζήσαμε κορονοϊό. Σημασία όμως έχει να ζήσουμε και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προφυλαχτούμε. Να κάνουμε και το μπάνιο μας, να δούμε και την παράστασή μας, αλλά εάν βλέπουμε ότι στα ταμεία του θεάτρου γίνεται συνωστισμός, ας βάλουμε τη μάσκα για 5 λεπτά. Έστω προληπτικά… Όλοι μας πέσαμε σε θλίψη και όλοι μας χάσαμε πράγματα εξαιτίας αυτή της αρρώστιας…
Υπάρχουν σχέδια για τους επόμενους μήνες εκτός της περιοδείας;
Θα πρωταγωνιστήσω στο πρώτο δραματικό έργο που γράφει ο Γιώργος Καπουντζίδης στο θέατρο Ήβη με τίτλο «42497» στο οποίο θα είναι κι η Κατιάνα Μπαλανίκα και θα έχει έναν ρόλο κλειδί. Το έργο αυτό, ο Γιώργος, το εμπνεύστηκε από κάτι το οποίο είχε ανάγκη και μιλάει για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο Γιώργος με εμπνέει πάρα πολύ σαν «γραφή». Πάντα επίκαιρος, δεν μασάει τα λόγια του, γι’αυτό τον αγκαλιάζει ο κόσμος και οι πιο μεγάλοι και οι πιο μικροί. Έχει πάντα κάτι να πει!
Οι ειδήσεις της Πιερίας με ένα κλικ.