κριτική της Λυδίας Κοκκινά
« Πίσω απ’ τις βαθιές γραμμές των ρυτίδων, τα καμπουριασμένα κορμιά και το θολά βλέμματα, κρύβονται όνειρα, επιθυμίες, έρωτες. ‘Όλα όσα χάθηκαν ή αφέθηκαν να χαθούν.
« Mα και τα νιάτα, με τα δροσερά κορμιά και τα φωτεινά χαμόγελα, θα θαμπώσουν και θα σβηστούν, γιατί όλα διαρκούν λίγο κι έπειτα δε σημαίνουν τίποτα. Mε το φόβο του πόνου και την αγωνία της ματαιότητας, πώς να κάνουμε καλύτερα όνειρα;
« Σ’ αυτό το πρώτο μου βιβλίο εμπνεύστηκα την Eλένη Παπαθωμά, την ηρωίδα αυτού του βιβλίου, να είναι η ενσάρκωση όλων των χαμένων ονείρων που πασχίζουν να ξαναγεννηθούν, η ελπίδα για όλα τα σφαλισμένα χείλη που θέλουν να ξαναγίνουν χαμόγελα.
« Θα φωνάξει πως καθετί ωραίο είναι ζωή και θ’ αποδείξει πως η φθορά έρχεται όχι με το πέρασμα του χρόνου μα με το ξεπέρασμα της ζωής».
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από εκείνα, που στις σελίδες τους συναντάω ψήγματα του εαυτού μου και πάντα θα έχουν κάτι να με διδάξουν. Συγκεκριμένα, η ιστορία του βιβλίου κινείται γύρω από τη ζωή της Ελένης, της βασικής πρωταγωνίστριας, η οποία στα πενήντα της χρόνια αποφασίζει να ζήσει τη περιπέτεια που λέγεται ζωή, συντρίβοντας όλους τους συμβιβασμούς της. Γνωρίζει την Παναγιώτα και μαζί ζούνε ό, τι λαχταρούσανε και ποτέ πριν δεν κατάφεραν να ζήσουν, όντας φυλακισμένες στις κοινωνικές προσταγές, στους « άλλους» και τις αντιλήψεις τους και στους προσωπικούς τους δισταγμούς. Τελικά, αφού η Ελένη ποτίσει τη ψυχή της με όλα εκείνα που της έλειπαν, γυρίζει πίσω στην αγκαλιά του άντρα της, ο οποίος την περίμενε όλα αυτά τα χρόνια γεμάτος κατανόηση.
Το κατατάσσω στη κατηγορία του φιλοσοφικού μυθιστορήματος το οποίο περιβάλλεται και από έξοχα δοκιμιακά αποσπάσματα για τον έρωτα, τις φιλίες, το παρελθόν, την οικογένεια, το σώμα κ. α. Ελαφριά η γραφή του και ανεπιτήδευτο το ύφος του.
Διαβάζοντάς το, το συναίσθημα της μελαγχολίας είναι έκδηλο στο μεγαλύτερο μέρος του, ωστόσο η δίψα για ζωή και η αισιοδοξία που εμπνέει είναι μοναδικές.
Θα κλείσω το άρθρο μου με μια φράση μέσα από το βιβλίο: « Να είσαι γεμάτος και ήρεμος. Γεμάτος και ήρεμος. Αυτές οι δύο λέξεις από μόνες τους κάνουν όλη την ομορφιά του κόσμου. Γεμάτος από γνώση, εμπειρίες, μυαλό, καλοσύνη μα και κακία, γεμάτος απ’ όλα… Η θάλασσα. Είναι γεμάτη απ’ όλα. Από ό, τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Καλά και κακά, ζωή μα και θάνατο. Και είναι ήρεμη, ακόμα και όταν αγριεύει. Και ωραία».
Οι ειδήσεις της Κατερίνης και της Πιερίας με ένα κλικ.
