Οι  σπουδαιότεροι Ροσονέρι

Πέρασαν 12 δεκαετίες κι ανάμεσα τους γεννήθηκαν ή προέκυψαν στον οργανισμό δεκάδες ποδοσφαιριστές με αστείρευτη ποιότητα, εμβληματική προσωπικότητα και καθοριστική συμβολή σε όσα σπουδαία κατάφερε αυτή η ομάδα από το 1899 ως τώρα. Από τον Άλντο Μπόφι στον Μάρκο Φαν Μπάστεν και τον Άντρει Σεβτσένκο, από τον Ράικαρντ, στον Μπόμπαν και τον Νέστα και απο τον Γουεά, στον Ιντσάγκι, τον Ζέεντορφ, τον Γκατούζο, τον Κακά και τον Ιμπραΐμοβιτς, είναι τόσα τα ονόματα με βαρύτατο σημαίνον, που θα ήταν σίγουρα πιο εύκολο να δημιουργηθεί μια λίστα παικτών, ισάριθμη με τα κεράκια που σβήνει σήμερα, 16 Δεκεμβρίου, το κλαμπ του «Διαβόλου».

Τζιοβάνι Τραπατόνι

Η μεσοαμυντική σταθερά της Μίλαν την δεκαετία των πρώτων ευρωπαϊκών τίτλων. Βασικός στους νικηφόρους τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών κόντρα σε Μπενφίκα και Άγιαξ το 1963 και το 1969 αντίστοιχα, αλλά και του Κυπελλούχων απέναντι στο Αμβούργο το 1968, έμεινε στην ιστορία για την εξουδετέρωση του Εουσέμπιο στον πρώτο εξ αυτών, που έφερε  και το παρθενικό βαρύτιμο τρόπαιο στο Μιλάνο και την Ιταλία. Ο σπουδαίος Τραπ, που μεγέθυνε τον μύθο του στην πορεία ως ένας εκ των κορυφαίων προπονητών της γενιάς του, ήταν το σημείο αναφοράς στην πρώτη φάση γιγάντωσης του συλλόγου, αγωνιζόμενος σε 351 ματς και για 14 συναπτές σεζόν με τη φανέλα της Μίλαν, από την οποία αποχώρησε μόνο για μερικούς μήνες στο τέλος της καριέρας του.

Ζοσέ Αλταφίνι

Ο Βραζιλιάνος Ματσόλα άφησε εποχή ως αρχισκόρερ της Μίλαν, στα τέλη του ’50 και τις αρχές του ’60. Για επτά σεζόν φόρεσε τα ροσονέρι, σημείωσε 161 γκολ και έφτασε να λογίζεται ως ο τέταρτος με τα περισσότερα τέρματα στον σύλλογο ως και σήμερα. Χωρίς αυτόν, η είσοδος της Ιταλίας και του συλλόγου στο χάρτη των Κυπέλλων Πρωταθλητριών θα είχε καθυστερήσει, αφού χάρη σε δικά του τέρματα η Μίλαν το σήκωσε το 1963 με 2-1 κόντρα στην Μπενφίκα.

Αντρέα Πίρλο

Η Ίντερ τον χάρισε στην Μίλαν στα 22 του κι εκείνος βρήκε το αληθινό του σπίτι, χωρίς να αλλάξει στέγη. Με διαφορά ο πιο αρτιστικός μέσος της γενιάς του, ο Πίρλο έγινε ο άνθρωπος-ποίηση, ο απόλυτος μαέστρος της Μίλαν στην δεύτερη χιλιετία, όντας βασικός στους τρεις τελικούς Champions League σε μια πενταετία, εκ των οποίων οι δύο κατέληξαν σε στέψη (2003, 2007). Μέσα σε 9 χρόνια αγωνίστηκε 401 φορές με την φανέλα του συλλόγου και παρά το ότι μεταγράφηκε στην Γιουβέντους στη συνέχεια της καριέρας του, η φιγούρα του έμεινε για πάντα να νοσταλγείται από τους φίλους των Ροσονέρι.

Αλεσάντρο Κοστακούρτα

Για μια ζωή κάτοικος του Σαν Σίρο. Ο αιώνιος παρτενέρ του Πάολο Μαλντίνι και για πάνω από μια δεκαετία και του Φράνκο Μπαρέζι στην οπισθοφυλακή της Μίλαν, έκανε συνώνυμο της ομάδας την δική του παρουσία στα μετόπισθεν και έγινε ο τρίτος σε συμμετοχές διαχρονικά (663), μόνο μετά από τους δύο προαναφερθέντες ομοθεσίτες του. Πανηγύρισε ως πρωταγωνιστής πέντε Champions League με την Μίλαν και ήταν βασικό συστατικό για την σπουδαιότερη ενδεχομένως αμυντική γραμμή στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίου, παίρνοντας… σύνταξη στα 41 του χρόνια, πού αλλού, στο Μιλάνο, με τα ροσονέρι.

Φράνκο Μπαρέζι

Εκ των κορυφαίων αμυντικών στην ιστορία, ο διάδοχος του Φραντς Μπεκενμπάουερ στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μετατράπηκε σε σύμβολο της Μιλανέζικης ιστορίας, περνώντας την 20ετή καριέρα του αποκλειστικά στους Ροσονέρι. Μαζί της πανηγύρισε 5 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Champions League, Κύπελλα και Διηπειρωτικό, την ακολούθησε ακόμα και στην Serie B, μετά τον υποβιβασμό της για το σκάνδαλο «Totonero» το 1980 και συνδέθηκε με την αύρα του συλλόγου στην χρυσή της εποχή, μέχρι και τα τέλη του 20ου αιώνα, έχοντας αναδειχθεί μάλιστα και ο ποδοσφαιριστής της εκατονταετίας στην ιστορία του συλλόγου. Δεύτερος all-time σε συμμετοχές (719), το Νο6 που αναγραφόταν στο πίσω μέρος της φανέλας του δεν θα ξαναφορεθεί ποτέ από άλλον παίκτη, αφού είναι ένας από τους δύο που πέρασαν το κατώφλι ενός εξωφρενικά κλειστού κλαμπ, για να αποσυρθεί η φανέλα του.

Πάολο Μαλντίνι

Αν έπρεπε υποχρεωτικά να επιλέξει κανείς ένα πρόσωπο για να αντικαταστήσει το έμβλημα της Μίλαν, αυτό θα ήταν του Πάολο Μαλντίνι. Ο θρυλικός ροσονέρο Καπιτάνο, ο απόλυτος ρέκορντμαν συμμετοχών στον σύλλογο με 902 παιχνίδια σε βάθος 25ετίας, ο αθλητής που άγγιξε την παρουσία σε τέσσερις διαφορετικές δεκαετίες και υπηρέτησε πιο πιστά και με αξεπέραστη μεγαλειότητα τον σύλλογο. Πανηγύρισε 5 ευρωπαϊκά, σήκωσε τα δύο ως αρχηγός, αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν σε μία χρυσή εποχή του κλαμπ, λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος και θα απολαμβάνει για πάντα το status του κορυφαίου Μιλανίστα στην ιστορία. Το Νο3 της φανέλας του αποσύρθηκε δικαιωματικά, θα μπορούσε να φορεθεί ξανά μόνο αν συνεχιζόταν η παράδοση, από τον παππού Τσέζαρε, στον Πάολο και έκτοτε στην τρίτη γενιά, αλλά οι γιοι του, Κρίστιαν και Ντανιέλ δεν θα πλησιάσουν τα χνάρια του πατέρα τους. Τα τελευταία χρόνια επέστρεψε για να λειτουργήσει και ως αθλητικός διευθυντής, σε εξωαγωνιστικό πόστο, προσθέτοντας ακόμα μία πτυχή στον όγκο σημασίας που εκπροσωπεί για το «είναι» της Μίλαν.

Τζιάνι Ριβέρα

O προάγγελος της Μίλαν του Μπαρέζι, ο πιο επιδραστικός μέσος της γενιάς του, ο παίκτης-σύμβολο που με την απόσυρση του από την ενεργό δράση, η πρωταθλήτρια Μίλαν γνώρισε δύο υποβιβασμούς στα επόμενα τρία χρόνια. Τα λόγια είναι περιττά για να καταδείξουν την επιρροή του Τζιάνι Ριβέρα, του «Χρυσού Αγοριού» για το ιταλικό ποδόσφαιρο και τους ροσονέρι, με την οποία ομόχρωμη φανέλα αγωνίστηκε 658 φορές, σκόραρε 165 γκολ, χρίστηκε τρίτος ρέκορντμαν σε συμμετοχές και τέρματα και σφυρηλάτησε την ευρωπαϊκή της γιγάντωση στις δεκαετίες του ΄60 και του 70’. Έπαιξε 19 συναπτά χρόνια, μέχρι να αποσυρθεί, έμελλε να μείνει μια για πάντα στο πάνθεο της Μίλαν.