Άρθρο γνώμης Του Γιάννη Τεκιδη
Η κατάρρευση της ξενοκίνητης δικτατορίας του 1967 σημαδεύτηκε από το εθνικό έγκλημα του εδαφικού ακρωτηριασμού της μεγαλονήσου το 1974, με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τους «υπερπατριώτες, εθνοσωτήρες» εκείνης της χούντας η οποία βύθισε για επτά ολόκληρα χρόνια στη ντροπή και την ανυποληψία τη χώρα μας παγκοσμίως.
Για το πώς φτάσαμε στη κατάλυση της δημοκρατίας και του συντάγματος τότε, έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά, όμως κοινή παραδοχή ιστορικών και κάθε πολίτη εμφορούμενου από δημοκρατικές πεποιθήσεις, είναι ότι η εξέλιξη εκείνη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Το μετεμφυλιακό κράτος από τις αρχές της δεκαετίας του 50, μετεξελίχτηκε σε παρακράτος με όλες τις αρμοδιότητες και τις εξουσίες στα χέρια του, είχε όμως αρχίσει να ασφυκτιά μπροστά στο αναγεννημένο δημοκρατικό κίνημα και τα λαϊκά αιτήματα για πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, για κατάργηση των εμφυλιοπολεμικών νόμων, αύξηση των δαπανών για παιδεία και υγεία, κατάργηση των περιβόητων πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και άλλων αντιλαϊκών περιορισμών που είχαν καταστεί βραχνάς για τα λαϊκά στρώματα.
Η τυφλή πολιτική αντιπαράθεση της δεξιάς ΕΡΕ στους κόλπους της οποίας είχαν βρει στέγη και καταφύγιο οι ακροδεξιοί εθνικιστές και οι συνεργάτες των κατοχικών ναζί, με την Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου, αλλά και συνολικά με όλη την αριστερά νόμιμη και παράνομη που εκπροσωπούνταν από την ΕΔΑ, την οποία κατηγορούσαν ως δούρειο ίππο για την επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος, επέβαλλαν ένα άκρως νοσηρό πολιτικό κλίμα διανθισμένο με κάθε είδους αθλιότητες, ύβρεις, απειλές,τραμπουκισμούς και δολοφονικές απόπειρες.
Τότε μπροστά στον «εθνικό κίνδυνο» ανέλαβαν δράση ο πολιτικός βραχίονας της ΕΡΕ με τις παρακρατικές συμμορίες να περιέρχονται την ύπαιθρο και τις πόλεις τρομοκρατώντας τον δημοκρατικό κόσμο, και τον στρατιωτικό βραχίονα που δεν ήταν άλλος από τον περιβόητο ΙΔΕΑ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το πολιτικό μότο της δεξιάς και ακροδεξιάς εκείνης της εποχής ήταν οι Γκεμπελίστικης έμπνευσης καταγγελίες για «φαυλότητα και φαυλοκρατία» των δημοκρατικών δυνάμεων και συνωμοτικές διαδικασίες για την διασάλευση της έννομης τάξης και την αλλαγή του πολιτεύματος από τις κυβερνήσεις της Ε.Κ αλλά και της ΕΔΑ που θα στήριζε κάποιες πρωτοβουλίες του Γ. Παπανδρέου στην προσπάθεια εμπέδωσης δημοκρατικής ομαλότητας στη χώρα. Αποτέλεσμα των «ανησυχιών» αυτών των «εγγυητών» των οσίων και ιερών του έθνους, ήταν οι εκλογές της βίας και νοθείας το 1961, η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη το 1963, η εξάπλωση σε όλη την επικράτεια μιας πρωτόγνωρης κατατρομοκράτησης των «αντιφρονούντων» και οι ξυλοδαρμοί των «αντεθνικώς δρώντων» στα κατά τόπους τμήματα της Βασιλικής χωροφυλακής και τέλος το Απριλιανό πραξικόπημα με όλα τα συνακόλουθα.
Σαραντα τέσσερα χρόνια αργότερα από το βήμα της βουλής, βουλευτής της εγχώριας ναζιστικής συμμορίας στο αποκορύφωμα ενός παραληρηματικού εθνικιστικού ξεσπάσματος, καλεί την ηγεσία του στρατεύματος σε κατάλυση του συντάγματος και την σύλληψη του προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού για εσχάτη προδοσία με αφορμή το Μακεδονικό. Θα μπορούσε να εκληφθεί το παραπάνω περιστατικό σαν μια γραφική παρένθεση των ζόμπι του φασισμού, τα οποία δυστυχώς για τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας απέκτησαν τα τελευταία χρόνια και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Όμως η συλλογική μνήμη είναι ζωντανή και η σύγκριση παρελθόντος και παρόντος αυτόματη, όσον αφορά την προ της χούντας πολιτική κατάσταση με αυτήν που επιδιώκει να δημιουργήσει σήμερα η αντιπολίτευση και κύρια η ΝΔ. Η αμετροέπεια, η γενικευμένη τρομοκρατική καταστροφολογία, η συκοφαντία και η εκτόξευση χαρακτηρισμών βαρύτατων και απαράδεκτων που ευτελίζουν τον οποιοδήποτε πολιτικό πολιτισμό, κατά κυβερνητικών στελεχών και του πρωθυπουργού, έχουν αντικαταστήσει τον διάλογο και τα τεκμηριωμένα πολιτικά επιχειρήματα. Είναι πλέον πασιφανές ότι κύκλοι επιχειρηματικοί, το γνωστό κρατικοδίαιτο οικονομικό κατεστημένο σε αγαστή συνεργασία με την ακροδεξιά αρχηγική ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδιώκουν την πρόκληση ανωμαλίας και πολιτικού χάους. Όπως τότε την μαύρη πολιτικά προχουντική περίοδο έτσι και τώρα το στερητικό σύνδρομο της απώλειας της κυβερνητικής εξουσίας σε παροξυσμό, οδηγεί την δεξιά και την φασίζουσα ηγεσία της σε μια δίχως προηγούμενο τυφλή πολιτική σύγκρουση με την κυβέρνηση, αδιαφορώντας πλήρως για τις όποιες συνέπειες. Λησμονούν μπροστά στον διακαή πόθο τους για κατάληψη της εξουσίας ότι η γενικευμένη ανομία, η κατακλυσμιαία χρήση των fake news, η παρότρυνση και χυδαία ανοχή ακραίων εθνικιστικών ομάδων να προβαίνουν σε κάθε είδους ασχήμιες και τραμπουκισμούς εναντίον εκείνων που δεν συμφωνούν μαζί τους στα μικρά και μεγάλα ζητήματα της χώρας, ότι στρώνουν τον δρόμο όπως και τότε στο φασισμό.
Κινδυνεύει σήμερα η δημοκρατία και το κοινοβουλευτικό μας σύστημα; Θα αναρωτηθεί κάποιος. Όχι σίγουρα από τα τανκς και το στρατό. Κινδυνεύει όμως από τον ραφιναρισμένο και κουστουμαρισμένο φασισμό που προκλητικά σήμερα σηκώνει κεφάλι, και μασκαρεμένος υποδύεται τον αντισυστημικό πολιτικό φορέα που ενάντια σε όλους και όλα θα σώσει τη χώρα από την «κατάπτωση και τη διαφθορά». Κινδυνεύει από την απύθμενη πολιτική υποκρισία και την υιοθέτηση από πολιτικές ηγεσίες μέτρων και μεθόδων κατάπτυστων προς εξουδετέρωση των αντιπάλων τους.
Η δημοκρατία ούτε δεδομένη είναι ούτε διαχρονικά ακλόνητη και αρραγής αν δεν φροντίσουν για την ύπαρξη και προστασία της οι ίδιοι οι πολίτες και οι συλλογικότητες τους με την καθημερινή τους δράση και πάλη για ένα πιο φωτεινό μέλλον της πατρίδας μας.
Οι ειδήσεις της Κατερίνης και της Πιερίας με ένα κλικ.
