Άρθρο γνώμης
Του Δημητρίου Δημηνά
Δικηγόρου
Μοίρα σταθερή και αέναη της Πατρίδας μας είναι να γράφει ιστορία. Στη μακροχρόνια πορεία του ιστορικού μας γίγνεσθαι έχουν καταγραφεί αθάνατες σελίδες δόξας και μεγαλείου, αλλά και κάποιες μελανές και αποτρόπαιες, που «δεν θέλουμε πίσω να γυρίσουμε/μήπως τις δούμε και φρίξουμε», για να δανειστούμε λέξεις από «Τα κεριά» του Καβάφη.
Η τελευταία λαμπρή σελίδα της νεώτερης ιστορίας μας γράφθηκε πάνω στα κακοτράχαλα βουνά της Β. Ηπείρου και Αλβανίας εκείνο το παγωμένο φθινόπωρο του 1940. Οι πενιχρά εξοπλισμένοι, αλλά άρρηκτα ενωμένοι, ψυχικά ενδυναμωμένοι ηρωικοί μαχητές μας, εμφορούμενοι από τις ανυπέρβλητες παραδοσιακές αξίες και αρετές, επιβλήθηκαν των σιδηρόφρακτων μεραρχιών του Μουσολίνι και προκάλεσαν με τα κατορθώματά τους τον παγκόσμιο θαυμασμό. Όμως ό,τι κερδήθηκε τότε για τη χώρα μας από τους επαίνους και διθυράμβους των τότε ισχυρών ηγετών [Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ, Ντε Γκολ κ.α] χάθηκε και ξεχάστηκε κατά την διανομή μεταξύ τους της λείας του πολέμου.
Ατυχώς αυτή είναι η βάσκανος μοίρα της Ελλάδας. Να επαινείται και να ενθαρρύνεται από τη μια κατά τους υπέρ της ελευθερίας και αμύνης αγώνες και να προδίδεται και να εγκαταλείπεται στη συνέχεια από τους μεγάλους «προστάτες» της.
Σήμερα, 77 ολόκληρα χρόνια μετά τον μεγαλειώδη εκείνο θρίαμβο του Έθνους, βρισκόμαστε πάλι υποτελείς στους Ευρωπαίους «εταίρους» μας, οι οποίοι αφού μας υποδέχθηκαν με τυμπανοκρουσίες στην οικογένεια τους, στη συνέχεια μας καθυπέταξαν με τοκογλυφικά δάνεια, που εγκληματικά κατασπατάλησαν οι ανάξιοι διαχειριστές της εξουσίας, περιορίζοντας την εθνική μας ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Τις τύχες της χώρας τις ρυθμίζουν πλέον οι δανειστές με την επιβουλή των επάρατων «μνημονίων», που οδήγησαν σε οικονομική εξαθλίωση και απόγνωση το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων, σε σημείο που φέρνουν κάποιες φορές στη μνήμη τους εικόνες της φρικτής γερμανικής κατοχής. Την ίδια ώρα πολλοί «πατριώτες» έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό για να σωθούν.
Ζώντας σε ένα τέτοιο βαρύ κλίμα ανασφάλειας, απαξίωσης, απογοήτευσης, εγκατάλειψης και απορίας, και αντιμετωπίζοντας συγχρόνως τις απειλές των αλαζόνων γειτόνων μας, που καραδοκούν να μειώσουν εδαφικά ό,τι έχει απομείνει σε αυτό το καθημαγμένο κρατίδιο, το μόνο που μας απομένει είναι να συσπειρωθούμε, να ομονοήσουμε και να διαφυλάξουμε τις αξίες και αρετές που καλλιέργησαν οι πρόγονοί μας για τη διατήρηση του κύρους και της αξιοπρέπειας μας .