Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσωπική τραγωδία από τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
Όταν κάποιος πεθαίνει απροσδόκητα, αναπόφευκτα υπάρχουν επιπτώσεις από αυτόν τον θάνατο στην άμεση οικογένεια.
Ο κόσμος όλων, αλλάζει για πάντα.
Ο δικοί μου γονείς, είδαν τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν…είδαν να κάνουν την δική τους οικογένεια και χάρηκαν για τα δισέγγονα τους.
Οι δικοί μου γονείς μου «έφυγαν πλήρης ημερών»…
Θα έδινα τα πάντα να τους είχα κοντά μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι, κανείς άλλος ΔΕΝ καταλαβαίνει, ακόμη και πως περνάς…
Πράγμα που σημαίνει, ότι οι άνθρωποι που μένουν, μπορούν να καταλάβουν ότι γίνονται πολύ πιο σημαντικοί, γιατί μ’ αυτούς η ζωή ΜΑΣ συνεχίζεται.
Και είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο που καταλαβαίνουν, τι έχεις χάσει και το βάρος που τώρα κουβαλάμε.
Πριν από λίγο γύρισα από το μνημόσυνο του καλού μου Φίλου, του Κώστα, που «έφυγε» πρόωρα από την ζωή όλων.
Δεν ξέρω αν μπορώ να σας εξηγήσω αυτό το συναίσθημα, αλλά κάθε φορά που «φεύγει» κάποιο πρόσωπο που αγαπώ, να θέλω να κρατήσω αυτούς που μένουν, πιο σφιχτά γύρω μου και με κάνει να θέλω να τους δείξω πόσο σημαντικοί είναι για μένα, γιατί η ζωή συνεχίζεται…
Κλείνοντας ένα μήνυμα για όλους μας…
Για να μπορέσουμε να κλείσουμε τις πληγές από τις απώλειες των λατρευτών μας ανθρώπων, σας υπενθυμίσω και (είναι η προσωπική μου άποψη), ότι υπάρχουν ακόμα ΑΝΘΡΩΠΟΙ στη ζωή μας, που είναι σημαντικοί και νοιάζονται για εμάς και άρα, εξακολουθούν να υπάρχουν λόγοι για να κρατηθούμε στην ζωή…
Οι ειδήσεις της Κατερίνης και της Πιερίας με ένα κλικ.