Psyanide – Ξεκινώντας από την Κατερίνη, βγαίνοντας στην Ευρώπη!
Οι Psyanide είναι ένα πενταμελές σχήμα (Γιώργος Καραζώης, Κώστας Αλβανός, Διονύσης Κλόκας, Βασίλης Κουιμτζίδης, Φώτης Αμπεριάδης) που δημιουργήθηκε το 2013 στην πόλη της Κατερίνης και από το 2014 δραστηριοποιείται με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται ως Groove Melodic Death Metal με επιρροές από μπάντες όπως οι Lamb of God, οι Machine Head, οι Gojira, οι The Haunted, οι In Flames κλπ. Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής το Ep “A Violent Stating” (2014), το single “Theheroinside” (2016) και το πρώτο τους full length album “I Declare War”(2018) μέσω της Straight From The Heart Records. Έχουν κάνει διάφορα live σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό με την πρόσφατη βαλκανική περιοδεία τους και έχουν μοιραστεί τη σκηνή με μεγάλα ονόματα της ελληνικής σκηνής, όπως οι Rotting Christ κι οι Suicidal Angels καθώς και με ονόματα του εξωτερικού, όπως οι Biohazard, οι Caliban, οι Malevolence. Έχουν έτοιμο τον δεύτερο δίσκο τους χωρίς ακόμα να έχουν ανακοινώσει την ημερομηνία κυκλοφορίας του και είναι έτοιμοι να παρουσιάσουν σύντομα το καινούριο υλικό τους.
Οι σταθμοί της περιοδείας τους:
13.11. Bulgaria – Sofia – Loud Music Bar The Pit
14.11. Bulgaria -Varna – Varna live club
15.11. Bulgaria – Ruse – Max club ruse
16.11. Romania – Cluj-Napoca – la tevi
17.11. Romania – Odorheiul Secuiesc – Fészek Blues & Rock Music Pub
“We are the Underdogs!”
Σχόλιο συντάκτη:
Σε μία περίοδο που όλα είναι αμφίρροπα όσον αφορά το καλλιτεχνικό στερέωμα, σε μία περίοδο όπου όλα είναι εφήμερα, γρήγορα κι εύκολα, λόγω των social media και την πληθώρα καλλιτεχνών, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να χάνεται η πίστη και η ελπίδα. Η ελπίδα πάνω σε αυτό που αγαπάς, στο λεγόμενο πάθος που μπορεί να έχεις για κάτι. Γι’ αυτό το «κάτι» στο οποίο είσαι καλός και έχεις ταλέντο. Τους Psyanide τους γνωρίζω πολλά χρόνια, πριν καν πάρουν τη σημερινή τους υπόσταση, από τα ξεκινήματά τους. Οι Psyanide, προσπαθούν χρόνια και προσπαθούν πάνω σε ένα είδος μουσικής, τη metal, όπου στην Ελλάδα δεν ανοίγει πόρτες, γιατί δεν είναι mainstream, γιατί δεν είναι ραδιοφωνικό. Δεν ανοίγουν πόρτες ούτε για δισκογραφία, ούτε για τη μεγάλη αναγνώριση που ψάχνει ένας καλλιτέχνης ή μία μπάντα. Χρόνια τώρα, τα παιδιά είναι εκεί, το κυνηγάνε και καταφέρανε μετά από μία περίοδο 2 χρόνων που όλα πάγωσαν, λόγω της πανδημίας, να βγουν στο εξωτερικό και να κάνουν μία Βαλκανική περιοδεία. Εσύ που θα διαβάσεις αυτή τη συνέντευξη, μη σταματήσεις ποτέ. Δώσε χρόνο και χώρο στον εαυτό σου και τα όνειρά σου και το γράφω αυτό, γιατί εάν είχες μπροστά σου τους Psyanide, θα στο έλεγαν κι οι ίδιοι. Είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα προς μίμηση.
Συνέντευξη | Ηρώ Τζημίκα
Λίγο πριν τις γιορτές, βρισκόμαστε για να μοιραστείτε μαζί μας, όλα όσα συνέβησαν στο πρώτο σας tour εκτός Ελλάδας, αλλά και να μάθουμε τα πάντα για εσάς… Πώς είστε, λοιπόν, αυτή την περίοδο;
Κώστας: Μας πετυχαίνεις στην καλύτερή μας φάση και όπως πολύ σωστά είπες, μόλις γυρίσαμε από την Ευρωπαϊκή μας περιοδεία και εννοείται θα στα πούμε όλα!
Psyanide, λοιπόν! Κάποιοι σας γνωρίζουν, κάποιοι άλλοι όχι… Γι’αυτό γίνεται κι η συνέντευξη αυτή. Οπότε να πούμε ότι ξεκινήσατε πριν αρκετά χρόνια από την Κατερίνη, μιας και όλοι κατάγεστε από εδώ. Πώς γνωριστήκατε και ποιοι είστε;
Γιώργος: Αυτή τη στιγμή οι Psyanide είναι μία πενταμελής μπάντα η οποία αποτελείται από τον Διονύση Κλόκα στα φωνητικά, τον Κώστα Αλβανό στην κιθάρα, τον Γιώργο Καραζωή στην κιθάρα, τον Φώτη Αμπεριάδη, στο μπάσο και τον Βασίλη Κουιμτζίδη στα ντραμς. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλο αυτό ξεκίνησε κάπως ρομαντικά. Συγκεκριμένα από το σχολείο και η μπάντα δημιουργήθηκε τυχαία, γιατί ο καθένας μας έπαιζε σε διαφορετικά σχήματα τότε.
Κώστας: Για να μιλήσουμε με ηλικίες, ήμασταν γύρω στα 15-16!
Γιώργος: Ακριβώς. Είχαμε το πάθος να παίξουμε μουσική, τα αγαπημένα μας τραγούδια και να εξελιχθούμε πάνω σε αυτό. Τυχαία, λοιπόν, ένας φίλος μάς πήρε τηλέφωνο λέγοντάς μας ότι είχε κάποια κομμάτια να ακούσουμε. Στην πρώτη πρόβα είχαμε βγάλει ήδη δύο δικά μας κομμάτια, στις τέσσερις πρόβες είχαμε πέντε δικά μας και αμέσως μετά κάναμε το πρώτο μας live!
Οπότε υπήρχε χημεία, βλέπατε έναν κοινό στόχο και θέλατε να πετύχετε πάνω σε αυτό…
Γιώργος: Πιστεύω ότι περισσότερο ήταν το πάθος που είχε μεμονωμένα ο καθένας ως προς τη μουσική και σε αυτό που ήθελε να κάνει. Ως προς το να παίξει live, να εκτονωθεί, να εκφραστεί. Οπότε στις τέσσερις πρόβες, έπεσε στο τραπέζι και η πρώτη πρόταση για live. Ήμασταν χωρίς όνομα, χωρίς δομή. Χωρίς να ξέρουμε πού πηγαίνουμε! (γέλια)
Θυμάστε το πρώτο live;
Γιώργος: Το πρώτο μας live ήταν σε ένα μαγαζί κοντά στο γήπεδο του Πιερικού, το Sin City! Ήταν μαζί με άλλες μπάντες, όχι μόνο τοπικές. Επίσης πρέπει να σου πω, επειδή δεν είχαμε όνομα για την αφίσα, ένας φίλος είχε σκεφτεί το “Mutilated corpses” και είπαμε απλά όλοι μας «ναι».
Κώστας: Θέλαμε να είμαστε ακόμα πιο τρομακτικά δεκαπεντάχρονα! (γέλια) Γι’αυτό είπαμε κι αμέσως το «ναι»!
(γέλια) Πραγματικά τρομακτικό! Οπότε πώς βγήκε το Psyanide; Ποια είναι η ιστορία του;
Γιώργος: Το Psyanide βγήκε στην πορεία, καθώς αποφασίσαμε ότι θέλαμε να μπούμε στη διαδικασία να ηχογραφήσουμε, να βγούμε προς τα έξω και έπρεπε να βρούμε ένα καλό όνομα. Να μας αντιπροσωπεύει πάνω από όλα, όπως να αντιπροσωπεύει κι αυτό που παίζουμε. Σαν λέξη δεν υπάρχει, είναι κάτι σαν έννοια και προέρχεται από δύο λέξεις. Τη λέξη «Psycho» και τη λέξη «Cyanide», το κυάνιο-δηλητήριο. Είναι κάτι σαν το δηλητήριο της ψυχής σου. Παράδειγμα, όλοι μας έχουμε περάσει μία κατάσταση, εσωτερική δικιά μας και κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορoύμε να το μοιραστούμε και πρέπει να το περάσουμε μόνοι μας. Οπότε όλο αυτό, ο πόνος, η απελπισία, είναι το Psyanide!
Κώστας: Έτσι. Μιλάμε και εσωτερικά, ως προς τον εαυτό σου και το τι σε δηλητηριάζει, αλλά και για την κοινωνία. Πόσο σε δηλητηριάζει από μικρό, μέχρι και μεγαλύτερο. Τι σου μαθαίνει, πόσο σε επηρεάζει, πώς σε βάζει μέσα σε ένα καλούπι. Δεν σε αφήνει γενικά να πετάξεις και να είσαι ελεύθερος. Έχει μία ευρεία έννοια, την οποία προσπαθούμε να την περάσουμε και στη μουσική μας. Μπορεί να είναι κάποιο προσωπικό κομμάτι, αλλά να περνάμε κι ένα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα.
Γιατί επιλέξατε να κάνετε metal; Να φανταστώ ότι ήταν και τα δικά σας προσωπικά ακούσματα…
Κώστας: Το κύριο ήταν όντως αυτό. Η μουσική που ακούγαμε μικροί ήταν η ροκ και συνεχίσαμε με πιο «βαριά» μουσική. Να πούμε κιόλας ότι όλοι μας είχαμε τις τότε κύριες μπάντες μας κι αυτό το ξεκινήσαμε σαν ένα project! Γιατί metal; Γιατί θεωρώ, προσωπικά, ότι όταν είσαι θυμωμένος, δεν θα παίξεις όπερα ή λαϊκά! (γέλια) Το ξέσπασμα που έχει η metal, δεν το έχει άλλη μουσική, οπότε κι εμείς ξεσπάμε! Δεν μας εκφράζει τίποτα άλλο.
Γιώργος: Είναι ένα ντόμπρο είδος μουσικής. Θα σου πει αυτό που έχει να σου πει και θα στο δείξει.
Θα λέγαμε ότι συγκριτικά με άλλα είδη, ο Έλληνας, δεν είναι τόσο μαθημένος στη metal σκηνή, δεν είναι και στην κουλτούρα του, όπως είναι ας πούμε στο εξωτερικό. Δεν δίνονται πολλά βήματα στο χώρο της μουσικής στη Ελλάδα. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι σε μία μπάντα εν έτει 2022;
Κώστας: Ο Έλληνας γουστάρει το party, το κέφι και την καλοπέραση. Δεν ταιριάζει στη νοοτροπία του Έλληνα η metal. Σκέψου μέχρι κι εμείς που είμαστε μεταλάδες, θα τύχει να ακούσουμε λαϊκά. Δυστυχώς, είμαστε σε αυτή τη χώρα που δεν πολύ-γουστάρει τη metal. Εμείς όμως αυτό αγαπάμε, σε αυτό καταλήξαμε κι έτσι εκφραζόμαστε.
Γιώργος: Συμφωνώ απόλυτα με τον Κώστα, άσχετα που πριν από κάθε live ακούμε τον «Νεκρό Ωκεανό» του Σάκη Ρουβά! (γέλια)
Κώστας: Αυτό σε παρακαλώ να το κόψεις! (γέλια) Παρόλα αυτά, Ηρώ, να σου πω ότι σε μία έρευνα και βάσει πληθυσμού, στις μπάντες που υπάρχουν, η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα σε μπάντες στην Ευρώπη. Εάν έχεις δηλαδή 10 οπαδούς που ακούν metal, έχεις 7 συγκροτήματα που οι οπαδοί της παίζουν κιόλας σε αυτά τα συγκροτήματα! Είναι απίστευτο. Επίσης οι μεγαλύτερες συναυλίες που γίνονται κάθε χρόνο, γίνονται στην Αθήνα και είναι metal! Παρόλο που σαν είδος είναι κάπως «υποβαθμισμένο», που δεν θα έπρεπε να είναι, μαζεύει πάρα πολύ κόσμο!
Πώς δικαιολογείται αυτό;
Κώστας: Είναι αυτό που προανέφερε κι ο Γιώργος όσον αφορά τη ντόμπρα μουσική. Είναι τρόπος ζωής και έκφρασης. Δεν είναι δηθενιά. Ντυνόμαστε με μαύρα και άσχημα ρούχα από τα 15 μας! (γέλια) Δεν θα το αλλάξουμε ποτέ αυτό. Με νεκροκεφαλές θα πάμε σε έναν γάμο, με νεκροκεφαλές θα βγούμε έξω! Αυτοί είμαστε. Την αγαπάμε αυτή τη μουσική, ταυτιζόμαστε με τις μπάντες, με τον στίχο, με όλα. Θέλω να πω όμως ότι κάποιος χρειάζεται χρόνο ώστε να ακούσει και να καταλάβει τι έχει να πει κι αυτό το είδος μουσικής. Για ποιο λόγο γίνεται χαμός στο εξωτερικό!
Τι έχει να πει, λοιπόν, αυτό το είδος μουσικής για εσάς;
Γιώργος: Είτε το πιστεύεις, είτε όχι, μπορεί να μιλήσει για τα πάντα. Από την αγάπη, το μίσος, μέχρι τη φαντασία, τη μυθοπλασία και τη θρησκεία. Προφανώς και για τα κοινωνικοπολιτικά θέματα καθώς ολόκληρα είδη που υπάρχουν, έχουν ξεκινήσει από την οργή προς την κοινωνία του σήμερα και το τι ζούμε.
Κώστας; Όταν ξεκίνησε το είδος, ήταν αντισυμβατικό, θα έλεγα. Ήθελε να προκαλέσει ντόρο. Δεν ήθελε να πάει με τα νερά αυτού που φιλτράρανε οι μεγαλο-εταιρείες και το τι θα προβάλει η τηλεόραση. Βασικά ακόμα αυτό γίνεται. Βλέπεις αυτή τη στιγμή, τους Gojira, που είναι από τις μεγαλύτερες metal μπάντες, ασχολούνται με το περιβάλλον και κάνουν ολόκληρες καμπάνιες για να σωθούν φάλαινες στην ανταρκτική. Ο Eminem παραδείγματος χάρη που βγάζει 45εκ. το χρόνο, λέμε τώρα, δεν θα το κάνει! Θέλω να σου πω ότι η metal είναι αντισυμβατική, αλλά πάντα είχε καλό σκοπό. Από πολύ παλιά ήθελε να δώσει φωνή σε αυτούς που δεν ακουγόντουσαν! Η death metal, που δεν ξέρω αν το γνωρίζει ο κόσμος, είχε από πάντα στα εξώφυλλα των δίσκων, νεκροκεφαλές. Εννοείται ότι ήθελαν να προκαλέσουν και να δείξουν ότι είναι σκληρός ο ήχος. Στην πραγματικότητα όμως τι είναι; Οι νεκροκεφαλές συμβολίζουν ότι όλοι είμαστε κόκκαλα. Όσο μακάβριο κι αν ακούγεται. Δεν έχουμε χρώμα, δεν έχουμε σύνορα, είμαστε όλοι το ίδιο. Αυτό έλεγε η metal και δεν είχε ποτέ να κάνει με τον ρατσισμό. Άλλο ένα στοιχείο στο τι θέλει να προβάλει η συγκεκριμένη μουσική.
Γιώργος: Υπάρχει μία προκατάληψη από τον κόσμο ο οποίος δεν γνωρίζει τη metal σκηνή και μπορεί να δει έναν άνθρωπο ντυμένο στα μαύρα και να φοβηθεί ή να σκεφτεί κάποια περίεργα πράγματα, όπως το να του κάνει κακό. Πράγμα που δεν ισχύει. Αυτό μπορεί να συμβεί παντού, ακόμα και από κάποιον που είναι ντυμένος με τα ωραιότερα ρούχα, ας πούμε. Επίσης όσον αφορά το σύμβολο που γίνεται με το χέρι το «hand horns». Πολλοί νομίζουν ότι είναι σατανιστικό σύμβολο. Ο άνθρωπος που το έκανε ουσιαστικά viral, ήταν ο Ronnie James Dio και το είχε πάρει από τη γιαγιά του. Ήταν μία κίνηση για να διώξει τα κακά πνεύματα και να ξορκίσει το κακό! Δεν ήταν ποτέ σατανιστική κίνηση, αλλά κατέληξε να είναι από την προκατάληψη του σκληρού ήχου και από το πώς «φαινόμαστε»! Σίγουρα το χρησιμοποίησε και μαρκετίστικα στην πορεία, ότι είμαι κακός και σκληρός, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Πώς θα ονομάζατε το ηχόχρωμα της μπάντας;
Γιώργος: Παίζουμε ένα μελωδικό groove death metal, αλλά προσπαθούμε να έχουμε τον δικό μας χαρακτήρα. Όταν ακούσει κάποιος ένα κομμάτι μας, να δει και να καταλάβει αμέσως τον χαρακτήρα μας. Όλο αυτό γιατί όμως; Γιατί δεν έχει μικρό όριο. Από την αρχή, ο καθένας είχε διαφορετικά ακούσματα. Οπότε συνδυάζουμε τον παλιό ήχο της metal με τον καινούργιο και βγαίνει αυτό το αποτέλεσμα.
Κώστας: Έχουμε μελωδίες που προέρχονται από συμφωνική μουσική, από όπερα σε τέτοια κλίμακα και ναι, συμβαδίζει η κλασική μουσική με τη metal! Groove γιατί παίζουμε πολύ με τους ρυθμούς και τα tempo και death metal γιατί οι ταχύτητες στη μουσική είναι υψηλές. Οι ταχύτητες του χρόνου που παίζονται τα όργανα και όταν η φωνή δεν είναι καθαρή. Όταν γκαρίζεις, όταν φωνάζεις. Έτσι φτάνεις στο σημείο να θεωρηθεί death metal.
Σας περνάω τώρα στη δισκογραφία, κάτι το οποίο φαντάζομαι είναι αρκετά δύσκολο και θέλω να ρωτήσω εάν μια τέτοια μπάντα, όπως είστε εσείς, πρέπει να συνεχίσει να προσπαθεί εδώ ή πρέπει να κοιτάξει το εξωτερικό…
Κώστας: Δισκογραφικές metal στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν. Αξιόλογες που να κάνουν δουλειά, είναι 2-3 και πραγματικά μπράβο τους. Δεν είναι να έχεις metal μπάντα στην Ελλάδα. Δεν βολεύει καθόλου. Δεν ταιριάζει στη χώρα και το λέω αυτό χωρίς να την κράζω. Υπάρχουν πολλές μπάντες που ο μέσος όρος ζωής τους είναι τα 4-5 χρόνια. Μετά διαλύονται. Είναι πολύ ακριβό κι αυτό που κάνουμε και δεν χρειάζεται και περισσότερη ανάλυση. Μια μπάντα για χτίσει ένα κοινό, το οποίο θα αγοράζει τα cd της και το merge της, ώστε να προχωρήσει παρακάτω, θέλει -τουλάχιστον- 15 με 20 χρόνια ύπαρξης.
Γιώργος: Είναι αλήθεια αυτό που λέει ο Κώστας. Είναι όντως δύσκολο για μία μπάντα να ξεκινήσει και να συνεχίσει μόνο εδώ. Άμα θέλει να δει την εξέλιξή της και τα όνειρά της να βγαίνουν, θα πρέπει να το κυνηγήσει κι αναλόγως προς τα έξω. Που εάν συμβεί αυτό, τότε θα ακουστεί και περισσότερο στην Ελλάδα! Πασίγνωστες μπάντες, όπως είναι οι Lamb of God, το μεγάλο «boom» και το ξέσπασμα, το καταφέρανε όταν ήταν περίπου 30-35 χρονών. Και φυσικά, συνεχίζουν ακόμα γιατί είναι κι από την Αμερική, που εκεί η metal έχει πολύ μεγάλο και ισχυρό κοινό.
Εσείς από το 2013, που ουσιαστικά πήρατε την υπόσταση ως Psyanide, έχετε κάνει να φανταστώ πολλές θυσίες μέχρι και σήμερα… Γιατί εκτός από το όνειρο, θέλει και χρήματα για να συντηρηθεί και να τραβήξει παρακάτω όλο αυτό…
Γιώργος: Εννοείται ότι έχουμε κάνεις πολλές θυσίες. Θέλει πολλές θυσίες. Πρώτα, πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος ώστε να το κυνηγήσεις, για να δεις τι μπορεί να γίνει και να μη σταματήσεις λέγοντας τι θα γινόταν εάν… Αφού έχεις αυτό το πάθος, καλό θα ήταν να το κυνηγήσεις κι όπου βγει. Μέχρι το τέλος. Μπορεί να έχεις ένα όνειρο, που λες ίσως κάποια στιγμή πετύχει κι ίσως κάποια στιγμή βιοποριστώ κι από αυτό, αλλά παράλληλα με το όνειρο πρέπει να χτίσεις τη ζωή σου μέσα σε όλο αυτό!
Κώστας: Φυσικά και θέλει χρήματα και θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Στη Σουηδία, το κράτος δίνει χορηγία 4000 ευρώ σε κάθε μπάντα που ξεκινάει, ώστε να πραγματοποιήσει τον πρώτο της δίσκο, να τον κυκλοφορήσει και να βγει στο εξωτερικό. Θεωρούν έτσι, ότι προάγουν τον πολιτισμό και την κουλτούρα της χώρας. Εδώ εάν γίνει ποτέ αυτό, δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί! (γέλια) Ηρώ, μάλλον θα πάρεις συνέντευξη από τον Donald Trump! (γέλια)Πέρα από την πλάκα, είναι δύσκολο να έχεις μπάντα στην Ελλάδα, θα σου κλείσουν πολλές πόρτες, αλλά κάποια στιγμή, μία θα ανοίξει. Έτσι πορευόμαστε και παρόλο που είμαστε από την Κατερίνη, η αγάπη που έχουμε πάρει από τον κόσμο της πόλης μας, είναι αφόρητη. Στη Θεσσαλονίκη μπάντες με τέτοια στήριξη, δεν υπάρχουν. Εμείς πάμε, παίζουμε εκεί και μαζί με εμάς ταξιδεύουν 60-65 άτομα για να μας στηρίξουν και να μας δουν. Ακόμα και άτομα τα οποία δεν ακούν τόσο πολύ τη μουσική μας! Σε αυτό το βαθμό δεν έχουμε κανένα παράπονο. Ούτε από τον κόσμο, ούτε από την πόλη μας. Θα θέλαμε βέβαια και το κάτι παραπάνω…
(γέλια) Όντως αυτή η συνέντευξη θα γίνει, Κώστα! Σε αυτό το σημείο ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το Ευρωπαϊκό tour σας, στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Αυτό το είχατε στο μυαλό σας έτσι κι αλλιώς ότι θα γινόταν πριν την πανδημία, αλλά όπως όλα έτσι κι αυτό, σταμάτησε
Κώστας: Πάντα θέλαμε να κάνουμε περιοδεία και συγκεκριμένα ο Γιώργος, από πέντε χρονών, έλεγε ότι θέλει να κάνει tour! (γέλια) Επιτέλους το έκανε! Για να κάνεις περιοδεία, θέλει να έχεις τραγούδια, να έχεις βγάλει δίσκο, να μιλήσεις με ένα διοργανωτή, να μιλήσεις μετά με τους promoters στην άλλη χώρα, με το μαγαζί εκεί, να το δεχτεί, να πάει κόσμος, να κοπούν εισιτήρια, να πληρωθούν αυτοί και να πληρωθείς κι εσύ. Είναι μία μεγάλη και δύσκολη διαδικασία. Ως μπάντα έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο και πριν τον κορονοϊό, μας είχαν καλέσει να παίξουμε στην Ελβετία. Δεν έγινε, αλλά δύο χρόνια μετά και καθώς έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε ότι θα μας κλείσουν ξανά, μιλάω με τον τραγουδιστή των Aetherial, τον Πάνο. Μου στέλνει, λοιπόν, μήνυμα και πραγματικά τον ευχαριστώ γι’αυτή την κίνηση, γιατί ήθελε να παίξουμε μαζί στη Θεσσαλονίκη. Καθώς συζητούσαμε μου αναφέρει ότι θα κάνουν περιοδεία στα Βαλκάνια. Εκείνη τη στιγμή του είπα να αφήσει τη Θεσσαλονίκη για πιο μετά και να κάνουμε παρέα το συγκεκριμένο tour! Έτσι έκλεισε και μας πήραν μαζί τους σε τρεις πόλεις στη Βουλγαρία και σε δυο στη Ρουμανία.
Έγινε το tour και θέλω να μου πείτε τις εμπειρίες σας…
Κώστας: Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να έχουμε κόσμο. Το πιο πιθανό ήταν να παίζουμε σε δύο άτομα! (γέλια) Δεν μας ξέρει κάποιος έξω, γιατί δεν είμαστε και σε καμία μεγάλη δισκογραφική, ούτε έχουμε βγάλει τον επόμενο metal δίσκο όλων των εποχών, ώστε να μας ξέρουν ήδη στη Βουλγαρία! Όμως είχε απήχηση, είχε κόσμο, περάσαμε εξαιρετικά και το γουστάραμε! Μόνο καλά έχω να πω. Ήταν μεγάλη εμπειρία και ήταν το επόμενο βήμα για τη μπάντα. Αυτό ήταν και το πιο σημαντικό, για να αποδείξουμε, πέραν του ονείρου, ότι μπορούμε όντως να το κάνουμε. Δεν παίζουμε πλέον στην Κατερίνη, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και τη Δράμα.
Γιώργος: Καλά, αυτό όντως το λέγαμε και μεταξύ μας. Πάμε να το κάνουμε κι ό,τι γίνει. Αλλά όλη η οργάνωση ενός tour είναι η καλύτερη εξάσκηση και πρόβα που μπορεί να κάνει ένα συγκρότημα. Η εξέλιξή του και τα επίπεδα που θα ανέβει μόνο από αυτό σε καθημερινή βάση, είναι απίστευτα!
Κώστας: Μα στο γυρισμό έβλεπες την απορία στο βλέμμα μας και αναρωτιόμασταν γιατί γυρνάμε πίσω! (γέλια) Είχαμε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ας είχαμε άλλες 15 ημερομηνίες! Αυτό που μετά την κατάσταση της απόλυτης ελευθερίας γυρνάς πάλι στην πραγματικότητα. Ζήσαμε τη στιγμή, λάβαμε το vibe του κόσμου και ξαφνικά πίσω… Είναι μία φούσκα. Γίνεται, είσαι μέσα στο βαν, είσαι έτοιμος να στήσεις στο μαγαζί, κοιτάς δεξιά και αριστερά και μονολογείς «Όντως;». Ε μόλις το πεις αυτό, είσαι πάλι πίσω στην κανονική σου ζωή και σου λέει μία φωνή «Η ΔΕΗ είναι τόσο, ο ΕΦΚΑ τόσο!» (γέλια)
(γέλια) Εγώ θέλω να σας ευχηθώ τα καλύτερα, γιατί πλέον είστε ώριμοι, ξέρετε ακριβώς που πηγαίνετε και ποιον δρόμο ακολουθείτε και είμαι σίγουρη, ότι θα έρθουν πολλά tour… Μιλώντας για το εξωτερικό, δεν ξεχνάμε όμως και την Κατερίνη! Γιατί καλώς ή κακώς η βάση είναι εδώ… Την αγαπάτε αυτή την πόλη;
Γιώργος: (γέλια) Είναι μία πόλη που πολλοί θα ταυτιστούν όταν το διαβάσουν, γιατί για διάφορους λόγους γύρισαν πίσω και πλέον μένουν εδώ. Για τον καθένα υπάρχει μία σχέση μεταξύ αγάπης και μίσους γι’ αυτόν τον τόπο. Μπορεί κάποιος να θέλει τόσο να βρίσκεται εδώ, αλλά ταυτόχρονα να έχει τάσεις φυγής και να πιστεύει ότι δεν θα πατήσει ποτέ ξανά το πόδι του στην Κατερίνη. Με το που το λέει όμως αυτό, ξέρει ότι είναι ψέματα! (γέλια) Όλοι γυρνάνε εδώ!
Κώστας: Όλοι γυρνάνε εδώ, θέλουν δεν θέλουν! (γέλια) Είμαστε μία μικρή κοινωνία, γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, ακόμα κι αυτούς που δεν ξέρεις, στο τέλος της ημέρας τους ξέρεις (γέλια) Θα πω ότι η Κατερίνη είναι η τέλεια πόλη για να κάνεις οικογένεια. Είναι ήσυχη. Ξέρεις ακόμα ποιος θα είναι ο καθηγητής του παιδιού σου, όταν μεγαλώσει το παιδί, σε ποια μαγαζιά θα βγαίνει, με ποιους θα βγαίνει και τι θα κάνει! (γέλια) Ξέρεις και την κοπέλα του ή το αγόρι της γιατί κατά πάσα πιθανότητα ο πατέρας του/της θα είναι ο κολλητός/η σου! Αλλά όταν μιλάμε για επαγγελματική εξέλιξη, ή πόσο μάλλον για έναν τέτοιο χώρο της μουσικής, είμαστε πάρα πολύ πίσω. Δεν είναι κακό όμως, γιατί δεν μπορεί να τα έχει όλα η Κατερίνη. Έχει βουνό, έχει θάλασσα, έχει χαβαλέ, έχει ωραία μαγαζιά, αλλά υπάρχουν και πολύ χειρότερες πόλεις από την Κατερίνη. Δεν το συζητάμε καν! Δεν είναι σίγουρα για κάτι δημιουργικό.
Μου δώσατε ωραία πάσα ώστε να σας ρωτήσω μία συμβουλή που θα δίνατε σε ένα νεαρό παιδί, το οποίο ξεκινάει τώρα. Γιατί όπως αναφέραμε, έχετε περάσει από πολλά και δύσκολα στάδια με τη μουσική την οποία κάνετε στην Ελλάδα…
Γιώργος: Αυτό που θα του έλεγα είναι να μην ακούσει κανέναν, όσον αφορά τον τρόπο ο οποίος του βγαίνει και θέλει να εκφραστεί και να παθιαστεί. Σίγουρα δεν υπάρχει το να κρατήσει τη φλόγα για πάντα αναμμένη, γιατί μπορεί να ξεκινήσει με τη metal και να καταλήξει κάπου αλλού στην πορεία, όπως και το αντίθετο. Το θέμα είναι να εκφράζεσαι με τον τρόπο που πραγματικά θέλεις. Να αγαπάς το πάθος και το όνειρό σου. Αυτό για εμένα είναι το no1. Όπως και να μην αποθαρρύνεσαι από τις πόρτες που μπορεί να κλείσουν, είτε από την ίδια σου την οικογένεια.
Κώστας: Πολύ σημαντικό είναι να υπάρχει η στήριξη της οικογένειας σε αυτό που πας να κάνεις. Εμείς έχουμε παίξει live, στα πρώτα μας βήματα και κάτω στο κοινό είχαμε γονείς, παππούδες και γιαγιάδες! Εάν δεν υπάρχει στήριξη από το σπίτι, θα σε επηρεάσει. Η Κατερίνη έχει ταλέντα και συγκεκριμένα η νέα της κοινωνία, είναι ανοιχτόμυαλη και έχει εξελιχθεί πάρα πολύ. Έχει αλλάξει πολύ. Μιλώντας πάντα για τη νέα γενιά.
Γιώργος: Η Κατερίνη ανέκαθεν έβγαζε παιδιά που ασχολούνταν με τη μουσική. Είτε ήταν παλιότερα μπάντες, είτε ήταν Djs, είτε ράπερς, είτε ηθοποιούς… Αν και είμαστε μικρή πόλη, έχουμε βγάλει αρκετούς… Το ξέρεις κι εσύ πολύ καλά αυτό, Ηρώ!
Κώστας: Να συμπληρώσω επίσης, ότι όποιος ξεκινάει τώρα, ό,τι κάνει να το κάνει ταπεινά. Πάντα. Το κεφάλι κάτω. Δεν χρειάζεται να παίρνει το μυαλό του αέρα, γιατί δεν ξέρεις πότε θα πετύχεις, όσο καλός κι αν είσαι.
Συμφωνώ απόλυτα αγόρια πάνω σε αυτή την τοποθέτηση και δεν θα μπορέσουμε να κλείσουμε καλύτερα αυτή την κουβέντα… Λίγο πριν το τέλος, θα ήθελα να μάθω, μετά από τόσα live που έχετε κάνει, ένα ευτράπελο που σας έχει συμβεί…
Γιώργος: Αστείο ήταν για τους υπόλοιπους εκείνη τη στιγμή, αλλά πλέον όταν το σκεφτόμαστε γελάμε όλοι μαζί παρέα. Ήταν το πρώτο live που έγινε στη Θεσσαλονίκη μετά την πανδημία. Κάποια στιγμή στη μέση του set, δεν υπολόγισα καλά τον χώρο, παραπάτησα και στραμπούληξα το πόδι μου, λίγο άσχημα θα έλεγε κανείς! Οριακά δεν το έσπασα. Τα υπόλοιπα θα στα πει ο Κώστας! (γέλια)
Κώστας: Όπως σου είπε κι ο Γιώργος, ήταν το πρώτο live μετά την όλη κατάσταση που ζήσαμε επί δύο χρόνια. Περάσαμε υπέροχα, τα «σπάσαμε» και έρχεται ο Γιώργος λέγοντάς μου ότι δεν μπορεί να περπατήσει. Όχι μόνο δεν μπορούσε να προχωρήσει και να κάνει βήμα, ήθελε δύο άτομα να τον κουβαλάνε! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλό να πάμε μέχρι το νοσοκομείο… Η απάντηση ήταν άμεση «Όχι, το έχουμε». (γέλια) Βγαίνουμε έξω μετά τη συναυλία, ώστε να «φάμε» στο αλκοόλ το 1εκ. ευρώ που βγάλαμε! (γέλια) Καταλήγουμε σε ένα μαγαζί, ο Γιώργος ασταμάτητος, συνέχισε κανονικά τη βραδιά του. Η ώρα είναι έξι το πρωί. Γυρνάει ο Γιώργος και μου λέει «Πήγαινέ με στο νοσοκομείο, τώρα! Δεν αντέχω άλλο». Πήγαμε άμεσα στο Παπαγεωργίου και καταλήξαμε να κάναμε βόλτες με το καροτσάκι εγώ κι αυτός… Στην αρχή δεν είχε καθόλου πλάκα ό,τι ζήσαμε, αλλά στο τέλος ήταν όντως από τα πιο αστεία σκηνικά που θυμόμαστε…. Από τότε τον έχουμε απαγορεύσει να πηδάει πάνω στη σκηνή!
Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς στο άμεσο μέλλον;
Κώστας: Έχουμε ηχογραφήσει τον δεύτερο δίσκο μας ο οποίος είναι έτοιμος από το 2020-21. Δεν τον κυκλοφορήσαμε γιατί δεν γνωρίζαμε εάν θα είμαστε σε θέση με όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας και δεν γνωρίζαμε εάν θα κάνουμε live εμφανίσεις για να τον προωθήσουμε. Δυστυχώς η μπάντα πρέπει να συμπεριφερθεί σαν μία εταιρεία που παράγει κι ένα προϊόν. Δεν το βλέπουμε έτσι εμείς, αλλά δεν γίνεται να κυκλοφορήσεις κάτι, απλά για να πεις ότι το έβγαλες, ενώ στο τέλος δεν θα το ακούσει κανείς. Ψάχνουμε δισκογραφική εταιρεία, λοιπόν, ώστε να τον κυκλοφορήσουμε και έχουμε στο πλάνο πολλές εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Γιώργος: Εάν είναι να συμβούν, ρεαλιστικά, όλα όσα έχουμε στο πρόγραμμα, θα κερδίσουμε τα δύο χαμένα χρόνια της πανδημίας! Οπότε για αρχή είναι αυτά και πολλά που θα ανακοινωθούν στην πορεία! Όλα στον καιρό τους. Σε αυτό το σημείο να πούμε όντως κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο, γιατί από την αρχή μας ήταν πάντα εκεί για εμάς και μας έδωσε τη δύναμη στο να θέλουμε να συνεχίσουμε και να κάνουμε το επόμενο βήμα. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της έμπνευσής μας.
