Κων/νος Σαλαβάτης
Πτυχιούχος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας ΑΠΘ.
Κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου στις Αγγλικές και Αμερικανικές Σπουδές.
Συνεχίζοντας τις λίστες της δεκαετίας σειρά έχουν τα 10 βιντεοπαιχνίδια που με επηρέασαν περισσότερο τα τελευταία δέκα χρόνια. Από μικρές και «ζωντανές» indie εμπειρίες μέχρι και AAA παιχνίδια (φτιαγμένα δηλαδή από μεγάλα στούντιο παραγωγής), το gaming πήγε πάρα πολλά βήματα μπροστά κατά τη διάρκεια της 8ης γενιάς κονσολών (PS4, Xbox One, Nintendo Switch), είτε όσον αφορά τις αφηγήσεις και τα σενάρια, είτε τις σκηνοθεσίες, τα soundtracks και τις καινοτομίες στον τομέα του gameplay. Το 2017 ειδικά ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές του gaming από καταβολής του, φτάνοντας κοντά στις ονειρικές χρονιές του 2004 και του 2007. Τονίζω πως εκτός από τα πρώτα τρία παιχνίδια τα υπόλοιπα είναι σε τυχαία σειρά στο μυαλό μου. Αυτή τη βδομάδα θα μοιραστώ μαζί σας την πρώτη πεντάδα, επειδή έχω πολλά να πω για κάθε ένα από τα 10 παιχνίδια της λίστας.
Bloodborne της FromSoftware (2015)
Το αγαπημένο μου παιχνίδι της δεκαετίας και το καλύτερο, κατά την άποψη μου, παιχνίδι της FromSoftware. Το Bloodborne είναι η Βαλχάλα για τον gamer που ψάχνει δυνατές εμπειρίες στο μέσο. Το απίστευτο Βικτοριανό art direction του, η μαύρη αποπνικτική του ατμόσφαιρα, o ανεπανάληπτος σχεδιασμός των περιβαλλόντων και των αποτρόπαιων εχθρών, η ξεθωριασμένη παλέτα χρωμάτων που το έκανε πιο σκοτεινό χωρίς όμως να μοιάζει μουντό και γκρίζο, το μοναδικό στο είδος του level design με τις παρακάμψεις και την πρωτοφανή συνοχή στις περιοχές του παιχνιδιού, ο απόλυτος έλεγχος του χαρακτήρα στο gameplay, η στοιχειωμένη μουσική που το συνόδευε καθώς και το αψεγάδιαστο sound design του, το τέλειο DLC που το συμπλήρωσε (The Old Hunters), η αίσθηση της ικανοποίησης και της κάθαρσης που σου δίνει όταν «ρίχνεις» ένα εξαιρετικά δύσκολο boss και η κατάμαυρη ιστορία του που την χτίζεις σαν παζλ μέσα από μικρές αναφορές συνδέοντας πράγματα μέσα στο μυαλό σου το κάνουν για μένα ίσως το καλύτερο βιντεοπαιχνίδι που έχω παίξει ποτέ.
Death Stranding της Kojima Productions (2019)
Ότι είχα να πω για το μεγαλείο αυτού του βιντεοπαιχνιδιού το είπα στο άρθρο μου δύο βδομάδες πριν (βλέπε “Death Stranding: Η κλωστή του Hideo”). Ήταν μια καλλιτεχνική έκφραση που ωρίμασε μετά από μια δύσκολη περίοδο στην ζωή του δημιουργού της και που αποτελεί για μένα το μεγαλύτερο βήμα της βιομηχανίας των βιντεοπαιχνιδιών. Πλέον, έχοντας ολοκληρώσει το παιχνίδι θα μπορούσα να συμπληρώσω πολλά παραπάνω στο άρθρο. Πρέπει να παιχτεί από κάθε gamer που σέβεται το μέσο. Το σενάριο του Death Stranding, αν και βαρύ, είναι ότι πιο πρωτότυπο έχω δει (κάνει ακόμα και το μπερδεμένο timeline του Metal Gear Solid να μοιάζει επεισόδιο από το Sesame Street) χωρίς να χάνει μέσα στην ελικοειδή του φύση τα ηθικά, πολιτικά και φιλοσοφικά μηνύματα που επιχειρεί να περάσει.
Red Dead Redemption 2 της Rockstar (2018)
Δεν νομίζω ούτε το τρίτο στη λίστα να είναι μεγάλη έκπληξη. Το Red Dead Redemption 2 ήταν το πολυαναμενόμενο sequel του κατά πολλούς καλύτερου βιντεοπαιχνιδιού που έχει δημιουργηθεί. Η δραματική ιστορία του John Marston, ενός επικηρυγμένου πρώην συμμορίτη, του οποίου την οικογένεια απαγάγει η κυβέρνηση για να τον αναγκάσουν να βρει τα παλιά μέλη της συμμορίας του και να τα φέρει ενώπιον του νόμου, έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό μου από το 2010 που το έπαιξα. Μπορούσα πολύ άνετα να βάλω το πρώτο σε αυτή τη θέση. Για μένα όμως, το ότι κατάφεραν να φτιάξουν sequel ακόμα καλύτερο από το πρώτο που είχε θέσει τον πήχη στο θεό είναι ο καταλύτης της επιλογής μου. Μετά τον John Marston, κατάφεραν να σε κάνουν να δεθείς και με δεύτερο συμμορίτη, τον Arthur Morgan, του οποίου η ιστορία είναι εξίσου τραγική με του John. Ο πανέμορφος και αφιλόξενος ανοιχτός κόσμος της αρχής του τέλους της Άγριας Δύσης, τα γραφικά που είναι λες και βγήκαν από 4Κ ταινία, οι απίστευτοι μηχανισμοί, τα φυσικότατα animations (από τον χαρακτήρα μέχρι τον καλπασμό του αλόγου), οι μάχες και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ στο είδος της προσοχή στην λεπτομέρεια (το παιχνίδι είχε προγραμματισμένα 200 διαφορετικά είδη ζώων!) το κάνουν ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών, ένα από αυτά που έφεραν πιο μπροστά τη βιομηχανία και σίγουρα ένα από τα πιο αγαπημένα μου.
Firewatch της Campo Santo (2016)
Έγραψα διεξοδικά γιατί θεωρώ το Firewatch την καλύτερη εμπειρία indie τίτλου που είχα ποτέ στο άρθρο μου με τίτλο “Firewatch: Μικρό παιχνίδι, μεγάλα συναισθήματα”, το οποίο μπορείτε να βρείτε στο site. Θεωρώ την εξέλιξη του Firewatch ένα συναισθηματικό ταξίδι σύγκρουσης της ηθικής πυξίδας του παίκτη με τα γεγονότα της ζωής του χαρακτήρα του. H τρομερή του ατμόσφαιρα, το εξαιρετικό του art direction με την καρτουνίστικη πορτοκαλοκόκκινη παλέτα (που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται για wallpapers κινητών και υπολογιστών, άραγε πόσο πιο επιτυχημένο μπορεί να είναι ένα εικαστικό μέρος ενός έργου τέχνης;) ο καταπληκτικός σχεδιασμός ήχου του, η εξερεύνηση του βουνίσιου περιβάλλοντος και το πιο καινοτόμο σύστημα φυσικών διαλόγων που έχω δει σε βιντεοπαιχνίδι που επιτυγχάνεται και με τη χρήση του walkie–talkie, του προσδίδουν μια αμίμητη αληθοφάνεια. Ζεις το αδιέξοδο του Henry και κάνεις και εσύ τα λάθη του. Στο τέλος όμως φεύγεις όσο σπασμένος είναι και εκείνος.
NieR:Automata της Platinum Games (2017)
«Οτιδήποτε ζει είναι σχεδιασμένο να πεθάνει. Είμαστε αενάως παγιδευμένοι σε έναν ατελείωτο κύκλο ζωής και θανάτου. Είναι κατάρα; Ή κάποιου είδους τιμωρία; Συχνά σκέφτομαι τον θεό που μας ευλόγησε με αυτόν τον αινιγματικό γρίφο…και αναρωτιέμαι αν θα έχουμε ποτέ την ευκαιρία να τον σκοτώσουμε.» Απλά ανατριχίλα. Το quote αυτό της 2B έρχεται στην αρχή της εμπειρίας και εισάγει τέλεια το θεματικό περιεχόμενο του παιχνιδιού. Ανάμεσα στον πόλεμο μεταξύ ξένων εισβολέων και της ανθρωπότητας που έχει απομείνει στο post–apocalyptic σκηνικό της γης, βρίσκονται οι μηχανές (ο στρατός των εισβολέων) και τα ανδροειδή (ο στρατός της ανθρωπότητας). Το παιχνίδι ακολουθεί την ιστορία της 2B, ενός ανδροειδούς μάχης στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Δεν θέλω να πω κουβέντα παραπάνω. Απλά παίξτε το. Το NieR:Automata είναι sequel του Nier για το PS3 και το μυαλό πίσω από τη δημιουργία τους είναι ο ασύλληπτος Yoko Taro, ο οποίος για μένα είναι στην ίδια θέση με τον Hideo Kojima όσον αφορά τα όνειρα καινοτομίας που έχουν για τη βιομηχανία αλλά και τον αέρα των παράξενων, βαριών ιστοριών τους που δεν στερούνται όμως κωμικής ανακούφισης και δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Οι ιστορίες του Taro έχουν πάντα έναν τόνο υπαρξισμού και μηδενισμού και καταπιάνονται με σοβαρά φιλοσοφικά ζητήματα, περνώντας όμως και διάφορα ηθικά μηνύματα, όπως η καταπολέμηση των προκαταλήψεων. Είναι ένα πανέμορφο, μαγευτικό action–based hack and slash παιχνίδι με RPG στοιχεία. Και μην ξεχνάμε και την μουσική του που θεωρώ το καλύτερο soundtrack που έχω ακούσει εδώ και καιρό σε βιντεοπαιχνίδι, ή και γενικά.
Οι ειδήσεις της Κατερίνης και της Πιερίας με ένα κλικ.