Η ζωή έχει πάντα ρυθμό

Συνέντευξη από το ντουέτο της παράστασης σύγχρονου χορού “XXXY”

«…και εμείς παρουσιάζουμε μια ζωντανή παράσταση, ένα έργο εν εξελίξει», αναφέρουν Νατάσα Αραμπατζή και Αλέξανδρος Γκουντινάκης

Μια παράσταση χορού με τον κύκλο της ζωής των δύο φύλων, με όνομα τα χρωμοσώματα που τα καθορίζουν και επί σκηνής ένα ζευγάρι που έρχεται κοντά, απομακρύνεται και εντέλει μας δίνει πολλά να σκεφτούμε πέρα από το πόσα μπορούν να αποτυπωθούν μέσα από το χορό. Το XXXY από την ομάδα Aniline Dancetheatre, που πρωτοπαρουσιάστηκε πριν δυο χρόνια, έρχεται στην Κατερίνη και το Θέατρο Μω στο πλαίσιο των Ετεροτοπιών, πριν από την εκ νέου κάθοδό του στην Αθήνα.

Νατάσα Αραμπατζή και Αλέξανδρος Γκουντινάκης, έχουν χημεία, όντας συνεργάτες και φίλοι για χρόνια. Έχουν συνδιαμορφώσει το καλλιτεχνικό τους όραμα και κάπως έτσι μετουσιώθηκε η παράσταση, δίνοντας διεξόδους έκφρασης σε ένα θέμα που βάζει στο επίκεντρο την δυαδικότητα, τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο φύλων, την ύπαρξη και σύγκρουσή τους στη φύση, αλλά και στην κοινωνία.

Η σύνδεση επί σκηνής, οι «καβγάδες» στις πρόβες και την προετοιμασία, καθώς επίσης ο αντίκτυπος και οι προεκτάσεις του θέματος μετά από όλο αυτό το διάστημα επεξεργασίας και παρουσίασης στο κοινό, μέσα από μια συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σωματαρίδη με αφορμή το εκ νέου ανέβασμα της παράστασης ΧΧΧΥ σε Κατερίνη κι Αθήνα.

Ερώτηση: Η παράσταση ξεκινά από την εμβρυακή φάση, με ρυθμό. Είναι κάτι που αργότερα μπορεί να χαθεί;

Αλέξανδρος Γκουντινάκης: Δεν υπάρχει ζωή χωρίς ρυθμό, ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Και η ίδια η γη έχει ρυθμό και συχνότητα κίνησης. Και ζούμε και επηρεαζόμαστε μέσα σ’ αυτό το ρυθμό. Ο χορός, από την άλλη, μπορεί να έχει πολλούς και διαφορετικούς ρυθμούς ταυτόχρονα, ή και να σπάει τον ρυθμό. Ειδικά στο σύγχρονο χορό σπάμε καμιά φορά επίτηδες το ρυθμό. Σίγουρα κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μην έχουνε έντονη ρυθμική αντίληψη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουνε ρυθμό. Προσωπικά δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς ρυθμό και χωρίς χορό!

Νατάσσα Αραμπατζή: Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος άρρυθμος στη ζωή του -ο χορός και η μουσική είναι άλλη ιστορία- εκτός κι αν είναι τραυματισμένος ή άρρωστος. Αλλά και πάλι επιφυλάσσομαι… Και με πατερίτσες έναν ρυθμό τον βρίσκεις! Μην ξεχνάμε ότι για 9 μήνες ακούμε έναν πολύ συγκεκριμένο ρυθμό, το χτύπο της καρδιάς της μάνας μας, και αυτόν αναγνωρίζουμε για πολύ καιρό. Είναι βίωμα. Μάλλον απλά αλλάζουμε ρυθμούς μεγαλώνοντας ή, καλύτερα, αποκτάμε πολλούς και διαφορετικούς ρυθμούς που εναλλάσσονται ανάλογα. Τώρα, η μουσικότητα είναι κάτι που μπορεί να χαθεί καθώς μεγαλώνουμε και πολλαπλασιάζονται οι συναναστροφές και τα κόμπλεξ μας, αλλά και πάλι όχι εντελώς. Σκεφτείτε ένα club με πολύ έντονο beat. Όλοι μπαίνουμε στη ρυθμική λούπα, ακόμα κι αν δε χορεύουμε. Κουνιόμαστε ή χτυπάμε το πόδι ρυθμικά, και μάλιστα τις περισσότερες φορές ασυναίσθητα. Όλοι χορεύουν, απλά δεν το ξέρουν.

Ερ.: Ο θεατής βλέπει περισσότερο τις διαφορές ή τις ομοιότητες των δύο φύλων; Ποιο από τα στοιχεία της παράστασης σας δυσκόλεψε περισσότερο στο να απεικονιστεί σε χορό;

Ν. Α.: Στην παράσταση και οι διαφορές και οι ομοιότητες είναι εμφανείς παντού. Νομίζω στο τέλος υπερισχύουν οι ομοιότητες. Ή και όχι, γιατί αυτό είναι μια δική μου αποκωδικοποίηση κι επιθυμία. Ας αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του. Εμείς απλά θέτουμε κάποια δεδομένα. Δεν ξέρω καν αν συμφωνεί ο Άλεξ!

Α. Γκ.: Νομίζω ότι προσπαθήσαμε να αντιπαραθέσουμε εξίσου και τις διαφορές και τις ομοιότητες των 2 φύλων στην παράστασή μας. Αν κάτι από τα δύο υπερισχύει στην παράσταση, αυτό θα το αφήσουμε στην κρίση των θεατών. Όσον αφορά το κινητικό μέρος που με δυσκόλεψε προσωπικά, είναι η εμβρυακή κατάσταση. Δηλαδή η κατάσταση της μη διαφοροποίησης, γιατί ως ενήλικες έχουμε ήδη διαφοροποιηθεί κινητικά.

Ν.Α.: Σκηνοθετικά περισσότερο -και λιγότερο χορογραφικά- μας δυσκόλεψε, και μας δυσκολεύει ακόμα νομίζω, η αποτύπωση των κοινωνικών διαφοροποιήσεων στην κίνηση και τη συμπεριφορά. Δηλαδή, πού τελειώνει η ανατομική-βιολογική διαφοροποίηση και που ξεκινάνε οι κοινωνικοί ρόλοι. Ακόμα, προσωπικά δεν είμαι εντελώς σίγουρη ότι το έχουμε δώσει όπως το έχουμε στο μυαλό μας…το δουλεύουμε συνέχεια.

Α. Γκ.: Ναι, και αυτό…

Ερ.: Πως βλέπετε τη συμμετοχή σας στις Ετεροτοπίες, που επιχειρούν να παρουσιάσουν στο κοινό της Κατερίνης εκφράσεις πολιτισμού, προερχόμενες από διαφορετικές τέχνες;

Ν.Α.: Είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε με τα παιδιά από τις Ετεροτοπίες. Είχαμε έρθει πέρσι πρώτη φορά με τις “RiζEς”, σε χορογραφία Ειρήνης Καλογηρά, και θεωρούμε την προσπάθεια και τη δουλειά τους πολύ σημαντική για την επέκταση της καλλιτεχνικής δραστηριότητας στην πόλη της Κατερίνης. Κι εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε επαρχιακή πόλη, στην Κομοτηνή, και ξέρω πόσο πολύτιμες είναι τέτοιες πρωτοβουλίες και ενέργειες.

Α.Γκ.: Η προσπάθεια που κάνουν οι Ετεροτοπίες είναι πολύ αξιόλογη και είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω στο καλλιτεχνικό τους πρόγραμμα και μας δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Ερ.: Ο χορός, ειδικά για ένα ντουέτο είναι κάτι που ενώνει. Είναι αυτό ένα μήνυμα που θέλετε να περάσετε, κόντρα στον ανταγωνισμό των φύλων;

Ν.Α.: Ενώνει λες, ε; (γέλια)! Να ’ξερες πόσους καβγάδες έχουμε ρίξει για να καταλήξουμε στο τι κρατάμε τι πετάμε σε αυτό το ντουέτο! Οκ, σίγουρα θέλει συνεργασία για να χορέψεις μαζί. Και εμπιστοσύνη και πολλή δουλειά μαζί για να βγει στη σκηνή το «μαζί». Δεν είχα στο μυαλό μου την όλη διαδικασία ως μήνυμα κόντρα στον ανταγωνισμό. Περισσότερο το βλέπω σαν απαραίτητο εργαλείο για τη δουλειά μας. Αλλά μ’ αρέσει αυτή η σκέψη. Θα το λέω κι εγώ τώρα!

Α. Γκ.: Δεν ξέρω αν είναι ο χορός και το ντουέτο κάτι που ενώνει. Σίγουρα όμως συνδέει. Γενικότερα στις παραστάσεις μας δεν έχουμε αυτοσκοπό να περάσουμε κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα, αλλά να παραθέσουμε τον προβληματισμό μας πάνω σε αυτό με το οποίο ασχολείται κάθε παράσταση, με αποτέλεσμα ο κάθε θεατής να μπορεί να φιλτράρει αυτό που βλέπει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να λάβει τα δικά του μηνύματα.

Ερ.: Το ζήτημα της ισότητας των δυο φύλων είναι πάντα επίκαιρο, καθώς έρχονται στην επιφάνεια περιπτώσεις ανισότητας και κακοποίησης. Η παράσταση ή εσείς ως καλλιτέχνες τοποθετείστε επ’ αυτού;

Α. Γκ.: Τοποθετούμαστε ως προς τις βιολογικές και κοινωνικές ομοιότητες και διαφορές των 2 φύλων. Δεν θελήσαμε να επεκταθούμε σε πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο. Αυτό είναι από μόνο του μια άλλη παράσταση πάνω στο θέμα των φύλων. Υπήρξε μια σκηνή σε παλαιότερη εκδοχή της παράστασης, αλλά είδαμε ότι μας οδηγούσε αλλού. Και το θέμα αυτό είναι από μόνο του πολύ μεγάλο.

Ν.Α.: Η αλήθεια είναι πως στην παράσταση και τα 2 φύλα κακοποιούνται εξίσου. Για να μην πω ότι το άρρεν τραβάει περισσότερα!

Α. Γκ.: Έχω φάει ξύλο εγώ σ’ αυτήν την παράσταση… (γέλια)!

Ερ.: Έχετε δηλώσει ότι αυτή η παράσταση είναι ένα έργο εν εξελίξει. Στοιχεία προσθέτονται, άλλα αφαιρούνται. Έχετε συλλέξει στοιχεία και ερεθίσματα για μια επόμενη παράσταση;

Ν.Α.: Στην παράσταση, πρέπει να ξέρετε, δεν προστίθενται μόνο, αλλά αφαιρούνται και στοιχεία. Από την αρχική της εκδοχή (δύο χρόνια πίσω) έχουν φύγει δυο σκηνές ολόκληρες, έχουν εξελιχθεί κάποιες άλλες και έχουν αλλάξει σειρά πολλά. Κάθε φορά, νομίζω, είμαστε και πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε από το ντουέτο. Μία από τις σκηνές που αφαιρέθηκαν είναι από μόνη της μια εν δυνάμει παράσταση, αν εξελιχθεί. Είναι η σκηνή που ανέφερε ο Αλέξανδρος πριν.

Α. Γκ.: Από στοιχεία και ερεθίσματα για μια επόμενη παράσταση άλλο τίποτα… Τώρα, αν και πότε θα γίνει, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο… (γέλια)!

Σημ.: Η παράσταση φιλοξενείται 24 και 25 Νοεμβρίου στο Θέατρο Μω (Γεωργούλη 15 Κατερίνη). Ώρα έναρξης 21:30