Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση. Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25 Νοεμβρίου 1960.
Η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών αποτελεί σοβαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνιστά εκδήλωση των ιστορικά άνισων σχέσεων ισχύος μεταξύ των γυναικών και των ανδρών, οι οποίες έχουν οδηγήσει σε επικυριαρχία και διακρίσεις κατά των γυναικών από τους άνδρες και στην παρακώλυση της πλήρους προόδου των γυναικών. Αποτελεί επίσης έναν από τους ζωτικής σημασίας κοινωνικούς μηχανισμούς μέσω των οποίων οι γυναίκες εξαναγκάζονται σε υποδεέστερη θέση σε σύγκριση με τους άνδρες.
Το πρώτο Συμβουλευτικό Κέντρο για γυναίκες – θύματα έμφυλης βίας, ξεκίνησε να λειτουργεί το 1988 στην Αθήνα, με σκοπό την αντιμετώπιση του συνεχώς κλιμακούμενου φαινομένου, της έμφυλης βίας. Σταδιακά όμως, έγινε αντιληπτό ότι για να στηριχθεί αποτελεσματικά ο γυναικείος πληθυσμός, τα Κέντρα έπρεπε να πολλαπλασιαστούν σε όλη τη χώρα. Πλέον λειτουργούν 44 συμβουλευτικά κέντρα, 19 ξενώνες φιλοξενίας γυναικών με τα ανήλικα παιδιά τους και η 24ωρη πανελλαδική τηλεφωνική γραμμή SOS 15900, που εξυπηρετούν άμεσα ωφελούμενα πρόσωπα αλλά και τρίτα άτομα (αυτοπροσώπως ή τηλεφωνικά), άνω των 18 ετών.
Η έμφυλη βία, δηλαδή η βία κατά των γυναικών, αποτελεί ένα πολύπλοκο κοινωνικό και όχι μόνο ατομικό πρόβλημα που συνεχίζει να υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, ανεξάρτητα από το οικονομικό, το μορφωτικό επίπεδο των ατόμων και ανεξάρτητα, από ηλικία, θρησκευτική πεποίθηση, φυλή, σεξουαλικό προσανατολισμό κτλ. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι βαθιά ριζωμένη μία άνιση ιεράρχηση των δύο φύλων, ακόμη και στον «πολιτισμένο» σύγχρονο κόσμο. Μέσα από τη λειτουργία των Κέντρων, αναδείχθηκε το θέμα της βίας κατά των γυναικών. Πραγματοποιούνται δικτυώσεις με φορείς και υπηρεσίες (όπως η Αστυνομία, η Εισαγγελία, τα νοσοκομεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, οι προνοιακές δομές, οι φορείς απασχόλησης, οι εκπαιδευτικοί φορείς, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι σύλλογοι), με σκοπό την αποτελεσματικότερη στήριξη των ωφελούμενων γυναικών. Η ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας με δράσεις ενημέρωσης, είναι ένας από τους βασικούς σκοπούς των κέντρων αυτών, με στόχο την πρόληψη και εξάλειψη του νοσηρού αυτού φαινομένου.
Το Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών, υπάγεται στο Αυτοτελές Τμήμα Κοινωνικής Προστασίας, Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Ισότητας των Φύλων(Πρόνοια) του Δήμου Κατερίνης, με αρμόδιο Αντιδήμαρχο τον κο Βαϊνά Δημήτριο, Εντεταλμένη Σύμβουλο την κα Μακρίδου-Παρτσαλίδου Παρθένα, Προϊσταμένη την κα Νταντάμη Αναστασία και Υπεύθυνο Ομάδας Έργου τον κο Κοσμαδάκη Εμμανουήλ. Υποστηρίζεται από την Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων του Υπουργείου Εργασίας και εποπτεύεται επιστημονικά από το Κ.Ε.Θ.Ι. Το Κέντρο λειτουργεί από τον Ιούνιο του 2013 και στελεχώνεται με τις παρακάτω ειδικότητες : Κοινωνική Λειτουργός (Μοσχολούρη Χρυσούλα), Ψυχολόγος (Ευαγγελοπούλου Ιωάννα), Νομικός (Σαλαμπασίδου Σοφία), Κοινωνιολόγος (Πιπεροπούλου Χαρίκλεια). Στο κέντρο από την αρχή της λειτουργίας του, έχουν απευθυνθεί 530 άτομα.
Σπάσε τη σιωπή – Σχόλιο Συντάκη
Όσα και να ειπωθούν για το τεράστιο θέμα της έμφυλης βίας, τίποτα δεν θα είναι πιο άμεσο από τις ιστορίες των θυμάτων, οι οποίες μπορούν να σε συγκλονίσουν και κατ’ επέκταση, μέσα σε λίγα λεπτά, να αρχίσεις να αλλάζεις τρόπο σκέψης… Μέσω του Κέντρου Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών του Δήμου Κατερίνης, το καταφέραμε και έχουμε δύο πραγματικές ιστορίες γυναικών…
Το θέμα παραμένει στην επικαιρότητα και αυτό είναι σίγουρα κάτι που προκαλεί ανησυχία, γιατί βλέπουμε ότι ακόμα, εν έτει 2022, οι κακοποιήσεις συνεχίζονται, όπως συνεχίζεται η σωματική, η σεξουαλική, η λεκτική βία, η παρενόχληση στο χώρος εργασίας και οι γυναικοκτονίες. Η κακοποίηση δεν «κοιτάει» σύνορα, αλλά σαν ιός έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά της γης. Συνεχίζει να υφίσταται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Η βία σε βάρος των γυναικών αποτελεί ένα από τα κομμάτια της θλιβερής και συχνά κρυφής πραγματικότητας του σύγχρονου κόσμου.
Η βία είναι πολυπρόσωπη και πολύμορφη. Ελπίζουμε μέσα από αυτές τις δύο ιστορίες, όποια γυναίκα τις διαβάσει, να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στο θάρρος και να σπάσει τα δεσμά της από κακοποιητικές συμπεριφορές.
Η σιωπή δεν είναι χρυσός για τις γυναίκες που νιώθουν να κινδυνεύουν μέσα στην εστία τους. Όταν μιλήσουν ανοιχτά έχουν ήδη κάνει το πρώτο βήμα στη νέα τους ζωή.
Κάνε το επόμενο βήμα και μην φοβάσαι να μιλήσεις, ούτε πρέπει να αισθάνεσαι ένοχη. Φώναξε και προχώρα.
Ιστορίες γυναικών
- Έμαθα για το Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών του Δήμου Κατερίνης από τη γραμμή 15900, όταν ένα απόγευμα απελπισμένη και φοβισμένη κάλεσα στη συγκεκριμένη τηλεφωνική γραμμή για βοήθεια! Αμέσως με ενημέρωσαν ότι στο Νομό μου υπάρχει το συγκεκριμένο κέντρο στο οποίο θα μπορούσα να απευθυνθώ. Και όντως η βοήθεια τους ήταν πολύτιμη για εμένα. Ζώντας σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη δύναμη να ξεφύγεις! Πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω αλλά χάρη στη βοήθεια της ψυχολόγου του κέντρου έφθασα όχι μόνο να βρω τη δύναμη να φύγω από τη βία (ψυχολογική και λεκτική) που δεχόμουν για 5 χρόνια αλλά να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, να σταθώ ξανά στα πόδια μου, μεγαλώνοντας πλέον το παιδάκι μου σε ένα υγιές περιβάλλον Στις πρώτες συνεδρίες ήμουν ψυχολογικά χάλια, ένιωθα ότι η ζωή μου καταστράφηκε και ότι δεν θα μπορέσω να τα καταφέρω. Επειδή ήμουν πολύ ευάλωτη στην αρχή ο φόβος μου ήταν μη καταφέρει ο πρώην κακοποιητικός σύζυγός μου να με πείσει να γυρίσω πίσω σε αυτόν. Αλλά σιγά, σιγά έχοντας τη στήριξη από το συγκεκριμένο κέντρο, κατάφερα να ξαναβρώ τη δύναμη μου και γενικά τον εαυτό μου. Πίστεψα σε εμένα, κατάλαβα ότι τελικά είχα πάρει την καλύτερη απόφαση που θα μπορούσα να πάρω για εμένα και το παιδί μου. Και όντως έχοντας τώρα σχεδόν 2 χρόνια που χώρισα, η ζωή μου έχει αλλάξει πάρα πολύ προς το καλύτερο. Πλέον είμαι ήρεμη, έχω την οικογένεια μου και τους φίλους μου που με στηρίζουν, ξεκίνησα να εργάζομαι και το βασικότερο το παιδί μου κι εγώ ζούμε σε ένα υγιές περιβάλλον χωρίς τις καθημερινές εντάσεις και φοβίες που βιώναμε σε καθημερινή βάση!
Αυτό που θα ήθελα να πω τελειώνοντας είναι ότι όσες γυναίκες ζουν σε ένα δύσκολο περιβάλλον, ζώντας καθημερινά οποιαδήποτε μορφή βίας να βρουν τη δύναμη να φύγουν. Στην αρχή όλα φαίνονται πολύ, πολύ δύσκολα και ακατόρθωτα αλλά ειλικρινά θα τα καταφέρουν όπως τα κατάφερα κι εγώ έχοντας και τη μεγάλη βοήθεια που προσφέρει το συγκεκριμένο κέντρο! Ποτέ δεν είναι αργά!!! Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας!! Σας αξίζουν τα καλύτερα!!
- Γεια σας, το όνομα μου είναι Αφροδίτη. Φυσικά το όνομα που έδωσα είναι καθαρά φανταστικό για λόγους ευνόητους, αλλά επειδή πρέπει να μιλάμε και να μην δεχόμαστε καμιά μα καμία κακοποίηση, όλες οι γυναίκες που έχουμε περάσει άσχημη συναισθηματική εμπειρία είτε ψυχολογική, είτε ξυλοδαρμού θα προσπαθήσω να σας πω τα δικά μου βιώματα. Βασικά δεν ξέρω πώς να το εκφράσω, μάλλον το βασανιστήριο γάμου, θα έλεγα. Αρχίζω, λοιπόν, μήπως και μπορέσω να βοηθήσω και άλλες γυναίκες να καταλάβουν ότι έχει μεγάλη αξία η ζωή τους και ότι δεν είναι ντροπή να φεύγεις από ένα γάμο τοξικό ή μια σχέση που είναι εντελώς τοξική για εσένα και για τα παιδιά σου, είτε χωρίς παιδιά. Τα συναισθήματα που είχα νιώσει ήταν απαίσια. Αυτός ο άνθρωπος με έκανε να νιώθω ένα τίποτα, ένα μηδενικό, ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σωστό, όλα τα έβλεπε λάθος. Όλες τις προσπάθειες μου. Με μείωνε κάθε φορά που έβρισκε ευκαιρία, με χτυπούσε και μετά έλεγε ότι έφταιγα εγώ. Έκλαιγε και παρακαλούσε όταν ήμουν έτοιμη να φύγω, πράγμα που δεν έκανα ποτέ, γιατί τον αγαπούσα και ήθελα να κρατήσω τον γάμο μου. Και τι θα έλεγαν οι τρίτοι; Οι συγγενείς; Άμα θα χώριζα και άμα μάθαιναν ότι χωρίζω; Χριστέ μου τι κουτσομπολιό, κατακραυγή… Θα έλεγαν ότι φταίω εγώ για όλα. Νομίζοντας ότι τελικά εγώ ήμουνα η τοξική, η κακιά, η στρίγγλα, αυτή που και καλά με τα λεγόμενα του ήθελα άλλους άντρες, ότι εγώ έκανα λάθη. Είχα γίνει ένα άβουλο πλάσμα, σε καθετί ρωτούσα -είναι σωστό αυτό που κάνω; με είχε ξεκόψει από όλους – φίλους, φίλες, συγγενείς. Προέτρεχε πιο μπροστά από εμένα λες και ήταν στο μυαλό μου, πολλές φορές ήρθα σε θέση να ψάχνω αν υπήρχαν κάμερες, ένιωθα -και όχι άδικα – να με παρακολουθεί παντού. Με έβριζε κάθε φορά που θα έβρισκε ευκαιρία, με μείωνε μπροστά στους άλλους και η ατάκα η φοβερή: με απατάς ή είσαι μια π… και άλλες εκφράσεις. Μέχρι που, ευτυχώς για εμένα, ήρθα στην πόλη μου (ευτυχώς); Από εδώ και πέρα άρχισε το πραγματικό μαρτύριο, επειδή δεν έκανα αυτό που έλεγε και δεν υπάκουσα στις διαταγές του, επειδή ήθελα να πάω στο πατρικό μου και όχι να γίνω υπηρέτρια στους δικούς του, που ούτως ή άλλως δεν με θέλανε. Με χτύπησε άσχημα μέχρι που πήγε να με πνίξει, δεν είχα υποστήριξη από κανέναν. Οι δικοί μου δεν ήταν Ελλάδα, μόνη μου προσπαθώντας να ξεφύγω από έναν ακόμα ξυλοδαρμό, από τον δήμιο να μην με σκοτώσει φώναζα βοήθεια, ευτυχώς για εμένα βρεθήκαν άνθρωποι και με βοήθησαν. Χτυπημένη, αγανακτισμένη, φοβισμένη, τρομαγμένη και με τον ψυχολογικό πόλεμο, που είχα υποστεί, αλλά όταν δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, τα παρατάς και θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο. Έτσι με έκαναν να νιώθω κάποιοι άλλοι, ενώ ήμουνα το θύμα. Φοβόμουν να μην έρθει σπίτι μου και φάω πάλι ξύλο ή με σκοτώσει, αφού ήδη είχε προηγηθεί ο ξυλοδαρμός. Τότε μιλούσα με μια φίλη, να είναι καλά η κοπέλα και μου είπε μην κάθεσαι καθόλου, πάνε στις κακοποιημένες γυναίκες. Έπρεπε να βρω το δίκιο μου, να αποδείξω σε όλους, αλλά κυρίως στον εαυτό μου ότι δεν μου αξίζει τέτοια συμπεριφορά, ότι αξίζω, ότι κάποιες στιγμές πρέπει να παίρνεις αποφάσεις και να πάρεις την ζωή στα χεριά σου, ότι μπορώ. Οι γονείς μου με παρότρυναν να κάνω μήνυση, παρ’ όλο που ήταν στο εξωτερικό. Αλλά πώς; Οπότε πήγα στο Κέντρο Συμβουλευτικής Γυναικών. Ντρεπόμουν να μιλήσω στη αρχή, αλλά ήταν η μόνη μου διέξοδος και η μόνη μου ελπίδα, άλλωστε είχαν ψυχολόγο και νομικό, άρα θα με συμβούλευε για κάποιες κινήσεις που θα έπρεπε νομικά να κάνω, και όντως με βοήθησαν σε όλα και ψυχολογικά και να πάρω την ζωή στα χέρια μου. Αυτή την στιγμή πιστεύω ξανά στον εαυτό μου χάρη στην βοήθεια τους, χάρη στην υπομονή τους και την προθυμία τους να με βοηθήσουν. Με ρώτησαν αν έχω κάπου να μείνω και αν είχα την στήριξη των δικών μου και με ενημέρωσαν για τους ξενώνες φιλοξενίας. Εγώ δεν τα χρειαζόμουν όλα αυτά, με στήριξαν οι δικοί μου στο έπακρο. Επίσης, μου είπαν νομικές συμβουλές, μου έδωσαν κουράγιο, με στήριξαν ψυχολογικά και μου έδωσαν να καταλάβω ότι ήμουν ένα θύμα απέναντι σε ένα χειριστικό άνθρωπο, έναν άνθρωπο που ενώ νόμιζα ότι με αγαπούσε απλά έψαχνε θύμα να βγάλει τον άσχημο εαυτό του. Έναν δήμιο – δεν θα σταματήσω ποτέ να τον αποκαλώ έτσι. Κορίτσια δεν είστε μόνες, υπάρχουν τρόποι να σωθείτε, μην αφήνετε ανθρώπους να σας κάνουν να νιώσετε ένα τίποτα. Αυτό που χρειάζεται είναι πίστη στον εαυτό σας. Έχετε ανθρώπους να σας βοηθήσουν. Μερικά πράγματα όμως δεν μπορούν ούτε οι γονείς, ούτε οι φίλοι να καταλάβουν το πώς αισθάνεσαι, για αυτό είναι το Συμβουλευτικό Κέντρο, εκεί ξέρουν τί βήματα πρέπει να κάνεις, δεν είσαι μόνη σου. Η αλήθεια είναι ότι με το που μπήκα σε αυτή την διαδικασία, όλοι μου έλεγαν θα χάσεις το δίκιο σου, η Κατερίνη είναι μια μικρή πόλη, θέλει δύναμη ψυχής, αν θέλεις την ζωή σου πίσω πρέπει και εσύ να αγωνιστείς, αλλιώς πώς να σε βοηθήσουν; Μην σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος, δεν πιστεύω να ήταν κανένας εκεί όταν εσύ έτρωγες ξύλο, ή όταν σε χτυπούσε και λιποθυμούσες. Ο κόσμος δεν είναι εσύ, μην σε νοιάζει τι θα πουν. Στο Κέντρο υπάρχει εχεμύθεια, θα σε βοηθήσουν στο έπακρο, το ξέρω γιατί είμαι μια από εσάς, είμαι εσύ, απλά σήκω – μην τον φοβάσαι, είναι ένας θρασύς, δεν σε αγαπάει να το ξέρεις, είσαι απλά με έναν δολοφόνο, με έναν σαδιστή και σίγουρα δεν είναι ο άνθρωπος που θα σε προστατέψει. Φυσικά έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου. Πήρα δύο πτυχία, έπιασα μια δουλειά προς το παρόν και πιστεύω πάλι στον εαυτό μου. Αν βλέπετε κανένα λαθάκι κορίτσια μην το παρεξηγείτε, γιατί δεν είμαι συγγραφέας. Να πάτε στο Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών, μην το αργήσετε, ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει μετά. Και όταν πας μην χάσεις το κουράγιο σου. Είναι εκεί για εσένα, απλά είναι όλα μια απόφαση ζωής. Θα σε βοηθήσουν, θα είναι δίπλα σου. Ελπίζω να μην σας κούρασα. Πάρτε την ζωή στα χέρια σας κακοποιημένες γυναίκες. Κορίτσια σας ευχαριστώ που με στηρίξατε, συνεχίστε αυτό το ιερό έργο που κάνατε, είναι λειτούργημα, ευχαριστώ και τους γονείς μου που με στηρίξανε.
