Η χώρα μας διέρχεται μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής ιστορίας της. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008-2009 κατέδειξε με τον πιο εμφανή τρόπο το στρεβλό, αντιπαραγωγικό και αντιαναπτυξιακό μοντέλο οργάνωσης της ελληνικής οικονομίας, που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες.
Γίναμε αποδέκτες οικονομικών προγραμμάτων εξόδου από την κρίση. Λάβαμε εντολές για μείωση του κόστος λειτουργίας του δημοσίου, του κόστους παραγωγής, του κόστους ασφάλισης και τις εφαρμόσαμε με οριζόντια μέτρα, φροντίζοντας παράλληλα οι εκάστοτε κυβερνώντες, νυν και πρώην, να μετριάσουν το πολιτικό κόστος και να ικανοποιήσουν την κομματική τους πελατεία.
Δεν ασχοληθήκαμε με την ουσία του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από το στρεβλό οικονομικό πρότυπο που έπρεπε να αλλάξει. Δεν ασχοληθήκαμε με τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν και θα είχαν ευεργετικό αποτέλεσμα για την οικονομία μας, με κορυφαίο παράδειγμα την αναβολή της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, αποδεικνύοντας ότι η πολυπόθητη πάταξη της γραφειοκρατίας αναβάλλεται επ΄αόριστον.
Δεν ασχοληθήκαμε με την μείωση των κρατικών δαπανών και του ίδιου του κράτους παρά μόνο με την επιβολή βαριάς φορολογίας σε ιδιώτες και επιχειρήσεις. Οι αδικαιολόγητες καθυστερήσεις επενδύσεων όπως του Ελληνικού, του Ο.Λ.Θ, κ.λ.π., αναβάλλουν την όποια ανάσα θα μπορούσε να δοθεί στην Ελληνική οικονομία και στο δεινό πρόβλημα της ανεργίας.
Ακόμη και σήμερα προτείνονται περισσότερα δημοσιονομικά μέτρα ως αντιστάθμισμα στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν.
Τα αποτελέσματα είναι εμφανή:
Εμβάθυνση της ύφεσης, κλείσιμο επιχειρήσεων, γιγάντωση της ανεργίας, «μαύρες τρύπες» στα δημόσια ταμεία, η κάλυψη των οποίων συνεπάγεται νέα μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα, ώστε να διαιωνίζεται ο γνωστός φαύλος κύκλος, στον οποίο έχουμε εγκλωβιστεί τα τελευταία χρόνια.
Η οριακή θετική μεταβολή του ΑΕΠ και η καταγραφή πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2016, σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρκετά, ιδιαίτερα δε όταν οφείλονται σε συγκυριακούς παράγοντες. Όταν τα πρωτογενή πλεονάσματα στηρίζονται αποκλειστικά στην υπερφορολόγηση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων και η καλή πορεία του τουρισμού στα γνωστά προβλήματα των γειτονικών χωρών, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη.
Μια οικονομία που έχει συρρικνωθεί σε ποσοστό 25% τα τελευταία χρόνια, χρειάζεται γρήγορους ρυθμούς μεγέθυνσης για να επανέλθει στην κανονικότητα. Η μεγέθυνση αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης, των δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων και των εξαγωγών.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο μιας υφεσιακής οικονομίας και μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας.
Έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο, με καταστροφικά αποτελέσματα για τη ζωή του Έλληνα πολίτη και των ελληνικών επιχειρήσεων.
Αντί να περιμένουμε τις υποδείξεις από το εξωτερικό και κυρίως από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα έπρεπε εξαρχής να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση. Ένα πρόγραμμα βασισμένο στην περικοπή των άσκοπων δαπανών και σπάταλων επιλογών αλλά προσανατολισμένο στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων και στην εξωστρέφεια.
Είναι τραγικό ακόμη και σήμερα να είμαστε εκτός της ποσοτικής χαλάρωσης που θα συνεπαγόταν εισροή 33 δις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις ελληνικές Τράπεζες με ελάχιστο κόστος, να μην έχουμε καταθέσει ρεαλιστικά επενδυτικά σχέδια στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, να μην δεν έχουμε αξιοποιήσει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτουμε ως χώρα.
Ο τουρισμός, η ναυτιλία, η ενέργεια, οι μεταφορές, η εφοδιαστική αλυσίδα, τα τρόφιμα είναι μερικοί κλάδοι στους οποίους υπάρχουν ευκαιρίες για επενδύσεις με πολλαπλασιαστικά οφέλη για την ελληνική οικονομία.
Απαιτούνται τολμηρές και αποτελεσματικές δράσεις, με σύνεση και χωρίς ιδεολογικές εμμονές και προκαταλήψεις. Η Ελλάδα μπορεί να βγεί από το τέλμα της ύφεσης, να οικοδομήσει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, στηριγμένο σε υγιείς βάσεις. Διαφορετικά δεν θα παράγουμε πλούτο, θα αναδιανέμουμε την φτώχεια.
Οι ειδήσεις της Κατερίνης και της Πιερίας με ένα κλικ.
