Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα από τον Ποιμένα της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας
Ένα εκκλησίασμα σε μια πόλη στο εξωτερικό βρήκαν την απάντηση στις οικονομικές τους δυσκολίες σε έναν από τους τοίχους της εκκλησίας τους. Η απάντηση ήταν «κρυμμένη» εκεί για περισσότερα από 50 χρόνια!
Κάποιος αναγνώρισε ένα έργο τέχνης που κρεμόταν στην εκκλησία – ήταν μια πολύτιμη γκραβούρα του Γερμανού χαράκτη και ζωγράφου Άλμτρεχτ Ντίρερ, του 1493. Το έργο δείχνει τον άγγελο Γαβριήλ να λέει στην Ευλογημένη Παρθένο ότι θα γεννήσει τον Υιό του Θεού (Λουκ. 1: 31, 32α ).
Μερικά μέλη της εκκλησίας δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αγνοούσαν την αξία του παλιού αυτού αριστουργήματος, λέγοντας στην πραγματικότητα, «Εάν είναι αυθεντικό, γιατί να είναι εδώ;»
Τι γίνεται με μας; Αγνοούμε την αξία του γεγονότος που απεικονίζεται σ’ εκείνη τη γκραβούρα;
Ο Ιησούς δεν κρύβεται. Η αλήθεια ότι ο Θεός ήρθε στη γη σε ανθρώπινη μορφή αναγγέλλεται ξεκάθαρα στα Ευαγγέλια. Εκφράζεται στην τέχνη μας και στην υμνογραφία της εκκλησίας. Αλλά η σημασία της γέννησης του Χριστού εξακολουθεί να αγνοείται. Είμαστε τόσο απορροφημένοι από τις δραστηριότητες και τα προγράμματά μας ώστε χάνουμε την άπειρη αξία να γνωρίσουμε ποιο ήταν αυτό το Βρέφος.
Ακόμα και οι πιο συνειδητοί Χριστιανοί μπορεί να χάσουν το κύριο νόημα των Χριστουγέννων εάν δεν είναι προσεκτικοί! Μπορούμε να σαγηνευτούμε τόσο πολύ από την ιστορία του βρέφους και να γίνουμε συναισθηματικοί ακούγοντας την και πάλι. Βλέπετε, η ιστορία του βρέφους δεν μας ζητάει να κάνουμε κάτι μ’ αυτήν. Δεν απαιτεί καμιά ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο που σκεφτόμαστε ή ζούμε.
Το μεγάλο ερώτημα για μας είναι το εξής: «Είναι τα Χριστούγεννα μόνο μια ιστορία για ένα βρέφος, τον μικρό «Χριστούλη» όπως τον αποκαλού
Ένα δεκάχρονο κορίτσι με την οικογένειά της και μερικούς φίλους πήγαν να δουν τις Χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις και φωταγωγήσεις σε διάφορα μέρη στην πόλη που ζούσαν. Σταμάτησαν μπροστά σε μια εκκλησία και βγήκαν από το αυτοκίνητο για να δουν από κοντά μια όμορφη φάτνη που είχαν τοποθετήσει εκεί. «Δεν είναι υπέροχη;» είπε η γιαγιά του μικρού κοριτσιού . «Κοίτα όλα τα ζώα, τη Μαριάμ, τον Ιωσήφ και τον Ιησού βρέφος». «Ναι, γιαγιά», απάντησε η εγγονή. «Είναι πραγματικά πολύ όμορφη η φάτνη. Αλλά υπάρχει μόνο ένα πράγμα που με στεναχωρεί. Δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλώσει το βρέφος Ιησούς;… Έχει το ίδιο μέγεθος όπως και πέρσι.»
Φίλοι μου, τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά μια ιστορία για ένα βρέφος. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η ιστορία του βρέφους που γεννήθηκε στον κόσμο μας, σε ένα «εχθρικό έδαφος», με ένα υπερφυσικό τρόπο (παρθένος γέννησις), το οποίο μεγάλωσε και έγινε το Πρόσωπο που μπορεί να λυτρώσει εμάς τους ανθρώπους από την αμαρτία μας και έτσι να γίνει η απάντηση στο πρόβλημα μας (ο αποχωρισμός μας από τον Θεό).
Η εξής ιστορία ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι αυτό το Πρόσωπο έκανε για να μας επανασυνδέσει με τον Θεό και να μας σώσει από τις συνέπειες των αμαρτιών μας.
Η μάχη ήταν λυσσαλέα τις μέρες πριν από κάποια Χριστούγεννα στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας Γερμανός στρατιώτης ξεπρόβαλε από το χαράκωμά του και προσπάθησε να κινηθεί προς τα εμπρός, αλλά κτυπήθηκε από μια σφαίρα και τραυματίσθηκε σοβαρά. Καθώς προσπαθούσε να συρθεί πίσω στο χαράκωμά του, πιάστηκε σε ένα αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Όταν οι κραυγές του μετατράπηκαν σε βογκητά, ένας Γάλλος στρατιώτης βγήκε από το δικό του χαράκωμα και προχώρησε με προφυλάξεις προς τον τραυματισμένο στρατιώτη του εχθρού.
Όταν οι επικεφαλής των δύο αντιμαχόμενων στρατευμάτων είδαν τι συνέβηκε, έδωσαν εντολή στις δυνάμεις τους για παύση του πυρός. Στη μυστηριώδη σιωπή εκείνων των στιγμών, ο Γάλλος στρατιώτης περιποιήθηκε τα τραύματα του Γερμανού στρατιώτη, τον απελευθέρωσε από το συρματόπλεγμα, και ύστερα τον μετέφερε στα χέρια των Γερμανών συμπολεμιστών του. Τα όπλα εξακολουθούσαν να σιγούν μέχρις ότου αυτός επέστρεψε στο χαράκωμά του.
Αυτή η ιστορία εμπνέει και συγκινεί. Αλλά η ιστορία των Χριστουγέννων είναι ακόμη πιο καταπληκτική. Ο Ιησούς εξ αιτίας της αγάπης του Θεού εισήλθε σε «εχθρικό έδαφος» για να απελευθερώσει εμάς από τον πνευματικό θάνατο (παντοτινός χωρισμός από τον Θεό). Παρόλο που σε μας άξιζε ο θάνατος εξ αιτίας των αμαρτιών μας, Αυτός ανιδιοτελώς δέχτηκε την ταπείνωση, τον πόνο και τον σταυρικό θάνατο για να πληρώσει την ποινή για τη δική μας αμαρτία. Ο απ. Παύλος έγραψε, « Έτι γαρ Χριστός όντων ημών ασθενών κατά καιρόν υπέρ ασεβών απέθανε» ( Προς Ρωμαίους 5: 6 ).
Στη διάρκεια αυτής της τόσο πολυάσχολης περιόδου φίλοι μου, ας ξοδέψουμε λίγο χρόνο να θυμηθούμε με δέος και θαυμασμό τι ο Χριστός έκανε για μας. Γεννήθηκε στον κόσμο μας και θυσίασε τη ζωή του για να μπορέσουμε εμείς, πιστεύοντας και αποδεχόμενοι αυτό που Αυτός έκανε για μας, να σωθούμε από τον αιώνιο θάνατο. Μια τέτοια αγάπη ζητάει από μας τη ζωή μας, την καρδιά μας, την αφοσίωσή μας, τα πάντα.
Αυτά τα Χριστούγεννα, λοιπόν, ας πάρουμε τη θέση μας μεταξύ των σοφών και των βοσκών της ιστορίας του Ευαγγελίου και ας δοξολογήσουμε τον Ιησού – τον Θεό που έγινε άνθρωπος για μας «και δια την ημετέραν σωτηρίαν.» Και δοξολογώντας Τον ας παραδώσουμε τη ζωή μας στα χέρια Του. Αυτός είναι η απάντηση στο πρόβλημά μας.
Καλά Χριστούγεννα και
Ευλογημένος ο Καινούργιος Χρόνος
Αιδέσιμος Ιωάννης Υφαντίδης
Οι ειδήσεις της Κατερίνης και της Πιερίας με ένα κλικ.
