Για την Ευρώπη που μας αξίζει

Άρθρο γνώμης

Του Γιάννη Τεκίδη

Η Ευρώπη του ουμανισμού, των ακατάλυτων αξιακών αρχών προστασίας και εδραίωσης των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, της κατοχύρωσης και επέκτασης δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ελεύθερης γραπτής και προφορικής έκφρασης, του κράτους πρόνοιας και δικαίου για όλους τους πολίτες της, ακόμη και των εκτός αυτής κατατρεγμένων που ζητούν άσυλο και προστασία στην αγκαλιά της, μάλλον τείνει να γίνει, αν δεν έγινε μια ωραία ανάμνηση. Σίγουρα οι υπογράψαντες τις συνθήκες της Ρώμης το 1957, άλλη Ευρώπη είχαν κατά νου, και σίγουρα όχι τη σημερινή της εικόνα.

Οι έννοιες της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών μελών της, της καταπολέμησης των οικονομικών ανισοτήτων, της κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, της ίσης κατανομής βαρών και υποχρεώσεων και της ίδιας σε ποσότητα και ποιότητα απολαβής ωφελημάτων, έδωσαν τη θέση τους σε στείρους εθνικούς εγωισμούς, εθνικιστικές περιχαρακώσεις, άρνηση ανάληψης υποχρεώσεων ιδιαίτερα στο προσφυγικό ζήτημα, υπονόμευσης του κράτους πρόνοιας και φαλκίδευσης εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.  Οι τροποποιήσεις των συνθηκών που έλαβαν χώρα στη συνέχεια, η προσχώρηση της Σοσιαλδημοκρατίας σε δεξιές θέσεις και πρακτικές, επέβαλλαν τα τελευταία χρόνια τις σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πολιτικές αφαίμαξης του εργατικού εισοδήματος, ανελέητου κτυπήματος των μεσαίων τάξεων, υποβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, παιδείας και ραγδαίας ανόδου της ανεργίας. Ακριβώς ότι χρειάζεται η ακροδεξιά, ο νεοφασισμός, ο ξενόφοβος και ρατσιστικός λόγος, συνεπικουρούμενοι και από μια πρωτόφαντη εθνικιστική έξαρση, για να κάνουν δυναμικά αυτή τη φορά την εμφάνιση τους στο πολιτικό προσκήνιο.

Από το φυτώριο αυτών των καταστροφικών για τους δημοκρατικούς θεσμούς πολιτικών, προέκυψαν οι άκρως συντηρητικές έως και ακροδεξιές κυβερνήσεις των Κούρτς στην Αυστρία, Σαλβίνι στην Ιταλία, Μπάμπις στην Τσεχία, Κατσίνσκι στην Πολωνία, και πάει λέγοντας. Οι ασκούμενες πολιτικές στις χώρες τους είναι γνωστές και οι επιπτώσεις στα λαϊκά στρώματα και τους εργαζομένους επίσης. Οι υποχρεωτικές υπερωρίες στην Ουγγαρία του Ορμπαν, άνευ ουσιαστικά αποζημίωσης, ο ανθρωποκτόνος αντιπροσφυγικός νόμος Σαλβίνι, όπως και η καθιέρωση σύντομα του δωδεκάωρου εργασίας στην Αυστρία αντί του ισχύοντος οχτάωρου, είναι μερικά από τα πολιτικά τους κατορθώματα. Προχθές ακόμη το Ευρωκοινοβούλιο δίχως καμιά θεσμική ιδιότητα και κανένα δικαίωμα επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ξένης χώρας, ετσιθελικά αναγνώρισε κατά πλειοψηφία τον αυτοανακηρυχθέντα ως πρόεδρο της Βενεζουέλας Γουαιδό, ρίχνοντας  έτσι λάδι στη φωτιά μιας εσωτερικής διένεξης της κεντροαμερικανικής αυτής χώρας, ωθώντας τη πιθανόν σε ένα αιματηρό εμφύλιο.

Αντίθετα η ανάληψη πρωτοβουλιών από την ΕΕ για μια ειρηνική και εντός των δημοκρατικών πλαισίων και του διεθνούς δικαίου επίλυση τέτοιων προβλημάτων θα της προσέδιδε κύρος και παγκόσμια αναγνώριση. Αυτά τα πολιτικά και κοινωνικά κενά των χωρών της ΕΕ έρχεται να καλύψει, απλώνοντας δήθεν φιλικά το σάπιο αλλά καλά παρφουμαρισμένο χέρι του ο νεοφασισμός, υποσχόμενος εθνικά μεγαλεία και λύσεις που θα ανακουφίσουν τα λαϊκά στρώματα. Έχουν σχέδιο μακρόπνοο και στρατηγική οριοθετημένη από τον μέντορα και ιδεολογικό τους πρόγονο τον Γκέμπελς. Αποθρασυνόμενοι στο έπακρο, όπως στη χώρα μας, δεν κρύβουν πλέον τα εγκληματικά τους σχέδια, δρώντας υπό την σκέπη και ανοχή κρυφοφασιστών ρασοφόρων, παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, αλλά και πολιτικών παραγόντων ανεύθυνων και τυχοδιωκτών που τρέφουν την αυταπάτη ότι αυτοί θα εξαιρεθούν από τα ανθρωποφάγα ένστικτα των ναζί. Από αυτές τις κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρες εξελίξεις, η μάχη των ευρωεκλογών του Μαΐου, έχει ιδιαίτερη σημασία. Οι δυνάμεις της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού, του τυφλού μίσους ενάντια σε όποιον και σε ότι δεν συμφωνεί μαζί τους, του πισωγυρίσματος οικονομικά και πολιτικά στο Μεσαίωνα, απέναντι στις δυνάμεις της Δημοκρατίας, της ριζοσπαστικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, των πράσινων, της οικολογίας. Μια μάχη που θα οριοθετήσει συσχετισμούς πολιτικούς και κοινωνικούς και θα σημαδέψει αποφασιστικά το Ευρωπαϊκό αύριο.

Ο διάλογος, η αναζήτηση κοινού πεδίου συνεννόησης και δράσης των δυνάμεων της ελπίδας και της προοπτικής, είναι κυριολεκτικά το οξυγόνο για την απαγκίστρωση από το ενδεχόμενο εγκαθίδρυσης στις χώρες της ΕΕ, ενός ραφιναρισμένου και κουστουμαρισμένου φασισμού.

Πριν να είναι αργά, ο καθένας και η καθεμιά στο μετερίζι του. Για την Ευρώπη που μας αξίζει.